Fear O28

"Cause all of me, loves all of you. Love your curves and all your edges, all your perfect imperfections." Nadat deze zin zich herhaaldelijk in mijn hoofd tevoorschijn komt, beginnen de tranen vanzelf te stromen. Ik weet niet wat het is, maar het raakt me op de één of andere manier zo erg. Het is niet meer te stoppen.
Langzame snikken vullen de kamer, als het nummer geleidelijk aan stopt. Wat doet een liedje toch zo met me? Waarom huil ik? En waarom dit liedje?
Op de meeste vragen krijg ik geen antwoord. Dat heb ik al geweten, nadat deze zich in mijn hoofd boren. Normaal gesproken zou ik me helemaal in moeten leven in zo'n liedje als dit. En nu is het anders. Ik huil. Ik huil onuitgesproken. Ik wil het niet. Het mag niet. Het is zo raar. De reden waarom ik huil, weet ik zelfs niet. Terwijl ik dat juist hoor te weten. Er moet toch een reden zijn waarom ik opeens huil? Waarom het me zo raakt? Plotseling sta ik in een betere houding.
Het lijkt dat deze dag donkerder is dan andere dagen. Zo voel ik het. Enkele tranen verlaten mijn ooghoeken, om zich vervolgens een weg te vinden naar beneden. Daar waar ze horen. Ik laat me als een zak op mijn bed vallen. Dit kan er ook nog wel bij. Ik knijp mijn ogen stijf dicht, tot er bijna geen spleetje meer te zien is. Ik ben opgelucht. Opgelucht dat die tranen er nu eindelijk uit zijn. Ik kan het bijna niet meer aan. Ik wil hem zien. Ik moet hem zien. Het duurt allemaal te lang. Om me heen hoor ik gemompel. Ik heb geen idee waar het vandaan komt, en hoe het hier terecht komt. "Ga weg, alsjeblieft.." Mijn armen in de lucht sla ik om me heen. Ze moeten weg gaan. Alsjeblieft, ze moeten stoppen met praten. Laat ze ergens anders roezemoezen. Net hier. Niet nu. Als een ondoofbare stem verdwijnen de stemmen als sneeuw voor de zon. Heel plotseling, alsof de wind ze weg blaast. En aan deze gedachten zal ik me moeten optrekken, eenmaal ik het gewend ben om hem niet meer rond me heen te voelen. Andere gevoelens hebben zich verspreid over mijn lichaam. Een soort verdriet, een mengelmoes van verdriet en iemand moeten missen. Ik moet hier weg. En zo snel mogelijk ook. Naar Jack. Dat is het beste. Ik wil naar hem toe. Maar ze willen me niet helpen. Ze laten me niet gaan. Zwart is alles wat ik lijk te zien in mijn ogen. Geen enkel lichtpuntje is aan de grauwe hemel te zien. Mijn ogen zich strak richtend op het raam. Ik kijk er ver vanaf. Ver vanaf wat ik eigenlijk wil zien. Een vreemde druk is neergedaald in de ruimte waarin ik me bevind. Herinneringen aan hem zullen de leegte alleen maar minder opvullen. Ik zou hem hierdoor alleen maar meer gaan missen, ben ik bang. Want wat zijn die woorden waard als er iets voor in de plaats gegeven is? Juist, helemaal niks dus. Misschien, heel misschien, kunnen ze wat waard worden. Als de woorden die gezegd zijn, hij ze ook echt zou menen. En dat betwijfel ik.