2.

Spencer Reid zakte ineen op het smalle bed in zijn appartement.
waarom? hij wierp zijn hoofd omhoog, naar het wittige plafond.
waarom was hij hieraan weer begonnen!? het kon hem zijn baan gaan kosten!
en zijn baan was alles voor hem.
uiteindelijk vond hij kracht genoeg om haastig wat spullen in zijn weekend tas te gooien.
het was een zooitje en het irriteerde hem. maar het moest maar.
zeker omdat hij nog maar kort had om op het vliegveld te komen.
bijna stapte Reid de deur uit. maar hij aarzelde.
vloekend naar zichzelf rommelde hij in een kastje en pakte het spul.
Denk aan je baan Reid! zei hij tegen zichzelf. maar het werkte niet. haastig snoof hij een lijntje.
meteen werd hij rustiger. hij kon dit, het team hoefde niets te weten. na deze zaak zou hij stoppen.
glimlachend legde hij het zakje weer neer. de hoeveelheid die hij had genomen was te klein om echt opvallend te zijn, maar groot genoeg voor het heerlijke gevoel.

in het vliegtuig nam het hele team de zaak nog eens goed door.
'Ik denk dat hij/zij zelf ook verslaafd is of geweest is.'
Prentiss wees naar de opvallende snijwonden. 'I lost.'
'Of hij vindt dat de persoon in kwestie gefaald heeft.' Rossi.
Prentiss knikt. 'Dat is ook wel aannemelijk.'
'De dader heeft in ieder geval een hekel aan verslaafden.'
Reid staarde uit het raam. het boeide hem niet echt op dit moment.
buiten kleurde het langzaam donker.
als ze gingen landen zou het rond 8en zijn.
hij was blij. er kwam hoofdpijn op, dus hij was blij dat ze in ieder geval vandaag nog niet verder zouden gaan aan de zaak.