25.

Skly drukt het mes nog wat harder op mijn keel en door gebrek aan lucht wordt ik helemaal duizelig. Het enige wat ik voel is angst. Mijn lichaam zakt in elkaar en Sky doet geen moeite om me op te vangen. Ik kom hard terecht op de grond, maar dat is niets vergeleken met de angst en pijn die ik in mijn hart voel. Ik moet Sarah doden, anders ga ik zelf dood. En zoals Sky ook al zei: Sarah gaat sowieso doodt. Ik kan niets doen om haar te helpen, behalve haar nu uit haar lijden te verlossen.
'Ik... Ik doe het.'
Mijn stem klinkt schor en ik wrijf voorzichtig over mijn keel heen. Sky glimlacht en doet een stap achteruit. Toch houdt hij zijn mes op mij gericht. Één verkeerde beweging en ik ben er geweest. Langzaam klim ik overeind en loop langzaam op Sarah af. Haar bruine ogen staan groot en ik ze de angst in haar ogen.
'Nee.' mompel ik zachtjes. 'Ik kan dit niet.'
'Hoor ik daar nou iemand wat zeggen?' klinkt Sky's scherpe stem meteen.
Ik hoef niet om te kijken om te zien dat hij een stap in mijn richting doet. Mijn vingers omklemmen mijn drietand en langzaam hef ik het wapen op. De tranen rollen over mijn wangen en ik tril over mijn hele lichaam. Het kost me moeite om de drietand recht te houden. Maar ik moet in één keer raak gooien, anders krijgt Sarah alleen nog maar meer pijn. Al het is sowieso moeilijk om te missen van zo dichtbij. Door een waas van tranen kijk ik nog één keer Sarah aan. Ze kijkt me recht aan en perst met veel moeite een glimlach op haar lippen, alsof ze me moed wil geven. Sarah is dapper, dat moet ik toegeven. Het jonge meisje uit 10 kijkt recht haar dood in, maar probeert mij te helpen. Zij hoort dit te overleven, niet ik.
'Sarah. Het spijt me.' Mijn stem klinkt zachtjes en gebroken, maar ik weet dat ze het hoort.
Dan sluit ik mijn ogen en duw in één beweging de drietand recht in haar lichaam. Meteen trek ik de drietand weer terug en ren weg, zonder nog naar haar lichaam te kijken. De tranen blijven maar over mijn wangen stromen en ik ben nog steeds aan het trillen. Gelukkig komt niemand me achterna. Natuurlijk komt Sky niet achter me aan, dan zou ik hem waarschijnlijk proberen te vermoorden en als hij mij eerder zou doden, zou er niemand overblijven om voor eten te zorgen. Hij is nog steeds afhankelijk van mij, wat hij ook zegt. En de tributen uit 2 vinden me waarschijnlijk niet aardig. Jenna en Bradley zijn niet zo medelevend. Pearl en Matthew zullen me waarschijnlijk ook niet begrijpen, niet na alle tributen die zij al vermoorden worden.
Zonder na te denken spring ik met kleding en al het water van de rivier in. Het is verkoelend en geeft weer zekerheid in mijn lichaam. Het herinnert me aan district 4, de plek waar ik thuishoor. Waar niemand gedwongen wordt om een ander te vermoorden. Al worden we dat eigenlijk wel door Snow, door mee te doen aan de Spelen. Maar ik wil niet denken. Ik wil weg. Weg van alles hier. Weg bij het dode lichaam dat ooit Sarah was. Weg bij de beroeps en hun wapens.
Ik laat mijn hoofd onder water zakken en doe geen moeite om boven te komen. Er is niets hier waarvoor ik boven zou willen komen. Maar als vanzelf komt mijn lichaam weer naar boven drijven. Het bloed van de drietand spoelt weg het water in. Het bloed van Sarah, het enige wat er nog van haar over is. Haar lichaam wordt opgehaald door een hovercraft, dus als ik straks terugga zal ik het toch niet zijn. Maar voorlopig wil ik nog niet terug.
Moedeloos klim ik de oever van de rivier weer op en ga op een grote steen zitten. De zon begint steeds harder te schijnen, alsof er net niet iemand is doodgegaan. Toch heb ik het al snel koud, maar ik weet niet of dat komt doordat mijn kleren nat zijn van de rivier of door het feit dat er net iemand gestorven is. Sarah is doodgegaan door mij. Ik had weinig keus, maar heb het toch gedaan.
Ik ben een moordenaar.