9. Filled with nerves.

Abby POV.

We stonden op het perron en mijn gehele lichaam was gevuld met zenuwen en stress. Met "we" bedoelde ik natuurlijk Fred en George, Ginny, Harry, Ron, Hermelien, meneer en mevrouw Wemel en ik natuurlijk. De andere waren deze stress waarschijnlijk al gewoon, want zij stonder er al gewoon bij. Fred merkte dit zeker op, want opeens liep hij naar mij. 'Je hoeft niet zenuwachtig te zijn, alles komt goed.' fluisterde hij in mijn oor. Ik knikte dankbaar naar hem. 'Oké, laten we opschieten, we hebben niet de hele dag de tijd!' riep mevrouw Wemel dan zenuwachtig. Ik keek even naar Harry en ik zag dat hij blij was dat hij alsnog naar Zweinstein mocht. Zonder professor Perkamentus, die het minesterie ervan overtuigde om hem niet te verbannen van Zweinstein, zou dat niet het geval zijn.
Het was toen de hele dag rumoerig en je kon iedereens angst gewoon voelen.Ik was waarschijnlijk nog het meest ongerust dan allemaal, behalve mevrouw Wemel dan. Het was mijn verantwoordelijk om hem te beschermen, en hoewel ik er inderdaad niets aan kon doen, voelde het toch als mijn schuld.

'Naar waar moeten?' vroeg ik toen we plots stilstonden. 'Naar perron 9 3/4 natuurlijk.' zei mevrouw Wemel. Ik recht voor me, maar ik zag alleen maar een perron 9 en een perron 10. Het had waarschijnlijk weer iets magisch. Ik zag Harry naar mijn verbaasde blik kijken en hij begon te lachen. 'Het is gemakkelijk, hoor. Kijk maar naar Fred.'
Ik zag hoe Fred naar een muur afrende en hij kon elk moment tegen de keiharde muur botsen met zijn kar. Ik sloot mijn ogen en wachte op een 'bang'. Toen die niet kwam, opende ik ze langzaamaan. Fred was verdwenen en de anderen keken me verbaasd aan, behalve Harry en Hermelien, die begonnen te lachen. Toen was het George's buurt, en op zijn beurt, liep hij op de muur af, waarna hij verdween in de stenen. 'Het is jou beurt.' porde Harry me in mijn zij.

Ik besloot om het maar gewoon te doen. Ik snelde naar de bakstenen muur en sloot mijn ogen. Ik kon elk moment een stenen muur tegen mij voelen, maar die kwam niet. Toen ik mijn ogen weer opende, stond ik op een heel ander perron. Aan een klein bordje stond: perron 9 3/4.
Het was gelukt, ik was er. Toen ik achter me keek zag ik de anderen ookal op het perron staan. De zenuwen die een minuut eerder door mijn lijf gierden, waren niets vergeleken met deze. Opeens voelde ik iemand mijn hand vastpakken. Ik keek om en zag Fred naast me staan, met in mijn hand in de zijne gegrepen. Een verlegen lachje verscheen op mijn gezicht en voor het eerst in deze vakantie, was ik sprakeloos.

'Kom op, jullie moeten gaan!' riep mevrouw Wemel dan. We namen onze koffers van onze karren, waardoor Fred verplicht was om mijn hand los te laten. Ik kreeg een bepaald leeg gevoel, wanneer zijn vertrouwde vingers die van mij loslieten. Iedereen stapte op de trein en ik volgde ze. Ik zag Harry, Ron en Hermelien naar een kleine coupe gaan in de trein, en ik volgde ze. Ik probeerde mijn koffer bovenaan te plaatsen, wat niet lukte aangezien ik te klein was. Plots grepen twee sterke armen mijn koffer en legde ze dan op de plaats waar ik ze hebben wou. Ik draaide me om en zag Fred naar me grijnzen. 'Dankje,' fluisterde ik luid genoeg voor hem om het te horen. In plaats van graag gedaan te zeggen, gaf hij me een knipoog.

Toen hij wegliep, nam ik plaats naast Hermelien die me met een grijns aankeek. 'Wat?' vroeg ik verbaasd en nieuwsgierig. 'Wat is er tussen jou en Fred?' vroeg ze met een geniepig lachje. 'Niets,' zei ik nonchalant. 'Ja natuurlijk.' zei ze terwijl de sarcasme er af droop. 'Het is waar! Ik ken hem niet eens zo goed, hij doet gewoon vriendelijk.' zei ik. 'Wel hij ziet je alleszins meer dan als een vriend.' zei Ron dan opeens. 'Ik heb hem nog nooit zo naar een meisje zien kijken. Ik heb hem nog nooit zo zien kijken naar wie dan ook.'