11 - Louis Tomlinson

Langzaam opende Louis zijn ogen toen hij heen en weer geschud werd. Hij had barstende hoofdpijn en kon zijn ogen nauwelijks openhouden. Even had hij geen idee waar hij was, maar toen hij naar zijn naakte lijf keek, besefte hij dat er nog steeds warme stralen douchewater over zijn hele lichaam heen stroomde. Wazig keek hij naar Harry die maar bleef schudden.
‘Stop’, fluisterde Louis. Harry liet één arm onder Louis zijn knieholtes glijden en ondersteunde met de andere arm zijn rug. Zo tilde hij Louis voorzichtig op en nam hem mee naar de woonkamer. Zachtjes legde hij Louis op de bank. Hij pakte een deken van de bankleuning en vouwde hem open om hem over Louis heen te leggen. Louis had veel pijn. Zijn rug deed zeer, zijn hoofd deed zeer, maar vooral zijn hart deed zeer. Bang was hij nu even niet meer. Wel was hij teleurgesteld, in zichzelf en in Harry. Hoe kon iemand waar hij zo van hield, hem zomaar ineens zoveel pijn doen. Voorzichtig kwam Harry naast hem zitten. Met zijn hand streelde hij Louis zijn schouder. Louis weigerde hem aan te kijken. Hij wilde er gewoon niet zo snel aan toegeven.
‘Lou, je houdt toch wel van me?’, vroeg Harry. Louis gaf geen kik. Er kwam helemaal niks uit.
‘Louis’. Weer schudde hij Louis stevig door elkaar.
‘Geef antwoord’, dwong hij hem. Louis draaide zijn hoofd naar Harry, ging rechtop zitten en keek hem boos aan.
‘HOUD JE MOND EN GA ALSJEBLIEFT WEG’, schreeuwde Louis. Harry's blik vulde zich met verbazing. Louis gooide de deken van zich af en stond op om naar de trap te lopen, maar Harry pakte zijn arm stevig vast. Louis voelde de tranen weer opwellen in zijn ogen. Hij draaide zich om en keek Harry recht in zijn ogen.
‘Ik wil dat je je spullen pakt en vertrekt’. Zijn stem trilde, maar toch klonk hij heel zeker.
‘Ik ga niet weg’, antwoordde Harry. Louis duwde hem hard van zich af en rende naar boven. Eenmaal in zijn slaapkamer, opende hij zijn kledingkast en gooide al Harry's kleding op de grond. Hij voelde Harry hem hard van de kast wegtrekken en hem behendig op de vloer leggen.
‘Ben je helemaal gek geworden?’. Weer zag Louis die dodelijke blik in Harry's ogen. Met zijn vuisten gebald, stond hij tegenover Louis, die nog steeds op de grond zat. Langzaam kwam Louis overeind staan.
‘Je bent helemaal niks. Waarom denk je dat je geen model geworden bent?’. Harry's woorden deden nog meer pijn dan het fysieke geweld. Louis bleef sterk op zijn benen staan.
‘Dit is mijn huis. Mensen behandelen me niet zo in mijn eigen huis. Je bent hier niet welkom, ik wil dat je nu direct weggaat’, beval Louis. Harry begon te lachen.
‘Ik moet je dus nog even goed laten zien wie hier de baas is’, grinnikte hij. Louis wist dat Harry spieren had en dan ook veel sterker was, maar toch gaf hij niet op.
‘Ik, Harry. Ik ben hier de baas’, antwoordde Louis. Ook de grijns verscheen weer op zijn gezicht. Louis nam een diepe zucht en griste wat van Harry's kleding van de vloer. Hij liep naar het raam, die hij wijd open zette. Het kon hem niks schelen dat hij naakt was, hij moest dit doen.
‘Waag het eens’, dreigde Harry. Louis stak het hoopje kleding uit het raam en liet het zonder pardon naar beneden vallen. Harry keek hem pisnijdig aan en stond klaar om aan te vallen. Hij liep op Louis en af en hield hem stevig tegen de muur, vlak naast het open raam, gedrukt. Met een beetje moeite wist Louis één van Harry's handen te pakken, tussen het raam te houden en het raam hard dicht te slaan, zodat zijn vingers even pijnlijk gekneld werden. Harry liet een pijnlijke kreun gaan en Louis wist uit zijn greep te ontsnappen. Hij rende naar beneden om zijn telefoon te pakken en zocht zo snel als hij kon de naam Liam tussen zijn contacten. Voordat hij hem kon bellen, werd hij weer hard op de grond gegooid, waarbij zijn mobiel uit zijn hand vloog en hard op de grond kletterde.
‘VERDOMME LOUIS, JE MAAKT HET ALLEEN MAAR MOEILIJKER’, schreeuwde Harry kwaad.
‘Het spijt me’, fluisterde Louis. Hij wilde niet in elkaar geslagen worden, wat waarschijnlijk nu wel ging gebeuren. De dappere en zekere Louis was weer helemaal weg. Hij was onzeker en bang. Doodsbang dat hij weer pijn moest voelen. Hij had nooit verwacht dat het zo snel zou gaan.
‘Ik zal alles doen, alsjeblieft’, smeekte hij.
‘Houd je mond’. Waar de lieve Harry was gebleven, wist Louis niet. Wat hij wel wist, was dat die lieve Harry nu even niet terug zou komen. Harry ging over Louis heen zitten, aangezien hij nog steeds op de grond lag.
‘Harry, ik houd van je. Ik wil je niet kwijt, ik was gewoon boos’. Louis probeerde alles om de klappen te voorkomen. Een pijnlijk steek schoot door zijn wang, toen Harry er hard met zijn vuist tegenaan sloeg. De volgende steek ging door zijn neus. Louis sloot zijn ogen en probeerde ergens anders aan te denken. De klappen kwamen nu ook tegen zijn bovenlijf. De klappen die hij in zijn maag en gezicht kreeg waren het pijnlijkst. Helaas waren dat de plekken waar hij het meest zijn vuisten tegenaan knalde. Louis had moeite met ademen, omdat er weinig pauze zat tussen de klappen door. Elke steek maakte zijn lichaam zwakker. Elke klap maakte Louis mentaal zwakker. Hij wilde het liefst iets terug doen, maar hij kon het niet. Harry was gewoon veel te sterk en verbazingwekkend genoeg, wilde Louis hem eigenlijk ook geen pijn doen, omdat hij ondanks alles nog steeds heel veel om hem gaf. Al zou het proberen, hij kon Harry geen pijn doen. Tot zijn verbazing verdween de druk op zijn benen, van Harry die half op hem zat. Voorzichtig opende Louis zijn ogen een klein beetje. Tot zijn schrik kwam Harry terug met een grote wokpan in zijn hand. Louis had geen kracht meer om naar achteren te kruipen en kon hem alleen maar met grote ogen aankijken.
‘Ik ga koken’, zei Harry met een glimlach, alsof er net niks gebeurd was. Een opgeluchte zucht rolde over Louis zijn pijnlijke lippen. Harry liep weer de keuken in en liet Louis gewoon in het midden van de woonkamer liggen. Bewegen kon hij bijna niet meer. Zijn hele bovenlichaam deed zeer, waardoor elke beweging hem ook weer pijn deed. Nooit had hij gedacht, dat hij poedelnaakt, in elkaar geslagen en hulpeloos op de vloer van zijn eigen woonkamer zou liggen. Nooit had hij gedacht dat hij iemand hem zo zou laten toetakelen. Wat hij al helemaal nooit gedacht had, was dat hij nog steeds van die persoon zou houden.

Ik word echt hartstikke gelukkig van jullie reacties en kudo's, dankjewel! Xx