10 - Louis Tomlinson

Harry had al de helft van Louis' kast vol met zijn eigen kleding. Er was nog maar een halve week voorbij en Harry had het al helemaal in zijn huis gevonden. Louis keek op zijn wekker om te zien dat het precies tien uur in de ochtend was. Zuchtend ging hij overeind zitten. Hij draaide zijn hoofd naar Harry die nog in een diepe slaap zat. Louis gooide zichzelf omhoog en zocht om zich heen naar een shirt. Hij had alleen een boxer aan en de koude lucht in zijn kamer gaf hem rillingen. Hij zag Harry's zwarte overhemd van gisteren aan de deurklink hangen. Hij liep eropaf, haalde hem eraf en rook eraan. Er was, behalve de lekkere aftershave van Harry, niks aan te ruiken. Louis liet zijn armen in de mouwen glijden en liet het goed om zijn bovenlichaam voelen. Hij schrok van het krakende geluid wat aangaf dat het overhemd een beetje uitrekte. Hij liep snel naar de spiegel om te kijken of er geen scheur in zat, wat gelukkig niet het geval was. Het shirt voelde ook erg strak om zijn armen. Hij probeerde het dicht te knopen, maar kreeg alleen het onderste knoopje vast. Teleurgesteld keek hij naar het overhemd, dat hem duidelijk veel te klein was. Zijn ogen gleden naar zijn best bolle buik. Het had hem nooit iets kunnen schelen hoe hij eruitzag, maar nu deed het hem heel veel. Waarom wist hij niet. Hij beet zacht op zijn onderlip. Snel trok hij het overhemd uit, om zich niet onzekerder te gaan voelen.
‘Wat doe je?’, klonk een schorre ochtendstem achter Louis vandaan. Hij draaide zich om en keek Harry fronsend aan.
‘Ben ik dik?’, vroeg Louis. Harry lachte even, maar toen hij zag dat Louis het meende, was er geen lol meer te bekennen.
‘Dat is een rare vraag’, zei Harry een beetje onduidelijk.
‘Harry, ben ik dik?’, herhaalde Louis. Harry kwam het bed uit en liep op Louis af.
‘Ik vind je knap’. Hij gaf hem een glimlach, maar Louis was er nog steeds niet tevreden.
‘Verdomme Harry! Geef me eerlijk antwoord’, beval Louis hem. Harry werd duidelijk een beetje chagrijnig van zijn gezeur.
‘Een beetje, ja. Nou goed? Jezus Lou’, antwoordde hij geërgerd. Hij liep de slaapkamer uit, naar beneden. Louis bleef met een open mond op diezelfde plek staan. Nog een keer keek hij goed in de spiegel om zijn lichaam te bekijken. Harry had gelijk, hij was een nijlpaard aan het worden. Na bijna een half uur in de spiegel gekeken te hebben, trok Louis een dikke trui en trainingsbroek aan en liep ook hij naar beneden. Hij liep de woonkamer in en zag Harry op de bank, televisie kijken. Harry keek hem aan en rolde met zijn ogen.
‘Doe normaal’, zei hij. Verbaasd keek hij Harry aan.
‘Wat doe ik verkeerd?’, vroeg Louis.
‘Zo koud is het nou ook weer niet’, mompelde hij en keek weer terug naar de televisie. Louis negeerde hem en liep de keuken in. Hij opende de koelkastdeur en haalde er een stuk lasagne dat Harry gisteravond gemaakt had uit. Toen hij de koelkastdeur dicht had gegooid, pakte hij een schone vork uit de vaatwasser en liep terug de woonkamer in, om vervolgens plaats te nemen naast Harry, op de bank. Harry keek naar het bord met het grote stuk lasagne.
‘Natuurlijk ben je dik als dit je ontbijt is’, zei Harry erg bot. Louis keek hem verontwaardigd aan.
‘Wauw, het mag ook wel iets minder gemeen’, zei hij met een sarcastische glimlach.
‘Jij wilde de waarheid, hier is ie’. Louis kon bijna niet geloven dat hij ineens zo boos en gemeen deed.
‘Wat is er mis met je?’, vroeg Louis onbescheiden.
‘Je bent dik, Louis. Je bent vet. Je lijkt op een vet varken’. Hij werd steeds bozer. Louis voelde iets, wat hij lang niet gevoeld had. Harry's woorden schoten als kogels door zijn hart. De pijn die Harry aanrichtte, had Louis sinds zijn vroege jeugd niet meer gehad. Met waterige ogen keek Louis hem ontzet aan.
‘Waarom doe je zo raar?’, vroeg hij met een trillende stem.
‘Ik doe raar? Jij gaat zeuren over je lichaam en dan toch kom je hier beneden en werkt van alles naar binnen, dat is pas raar’, antwoordde Harry. Louis zette het bord op de salontafel en stond op. Hij had nog nooit iemand zo raar zien doen. Er was niet eens een reden. Louis liep richting de gang, maar stopte toen hij Harry weer wat hoorde roepen. Hij draaide zich om en keek weer naar Harry.
‘Wat is er nu weer?’, zuchtte hij.
‘Ruim dan godverdomme tenminste je vieze troep op’.
‘Dat ruim ik straks wel op! Ik ga nu douchen’, antwoordde Louis boos. Voor hij het wist vloog het bord naar hem toe en kon hij nog net wegduiken om het te ontwijken. Geschrokken keek hij naar het bord dat op de grond kapot spatte.
‘Kijk, nu heb je alleen maar meer om op te ruimen. Dat krijg je ervan’, zei Harry.
‘Ruim het lekker zelf op’. Louis keek hem onbegrijpend in zijn ogen.
‘Pardon?’. Harry leek alleen maar woedender te worden. Louis liep naar de badkamer en sloeg de deur hard achter zich dicht. Zijn hart ging vreselijk tekeer. De deur vloog al snel weer open en hij zag Harry woest op hem afstormen. Ineens stond hij stil en verscheen er een hele brede grijns op zijn gezicht. Een grijns die nooit iets goeds kon betekenen.
‘Kleed je uit’, beval Harry hem.
‘Wat? Nee’, antwoordde Louis vastberaden.
‘Nee?’, herhaalde Harry.
‘Doe normaal, Harry! Doe verdomme normaal!’, schreeuwde Louis uit. Harry greep hem bij zijn haar en sloeg zijn hoofd hard tegen de muur. Louis voelde zich hartstikke duizelig en zag erg wazig voor zijn ogen. Harry duwde hem hard op de grond en liep zo de badkamer uit. Louis moest even bijkomen om op te kunnen staan, maar toen hij weer rechtop stond barstte hij in tranen uit. Hij was doodsbang. Het was alsof hij ook niks terug kon doen, waarom wist hij niet, maar het lukte gewoon niet. Langzaam en voorzichtig trok hij zijn kleren uit en stapte in het douche hokje. Hij zette de kraan aan en toen de warme stralen water op zijn lichaam kletsten, liet hij zichzelf hulpeloos, via de muur op de grond zakken. Wat er net gebeurd was, kon hij niet plaatsen. Hij wilde het eigenlijk ook niet plaatsen. Louis zijn tranen was al gestopt. Hij kon alleen nog maar denken aan de dodelijke blik die hij in Harry's ogen zag.