OO2 • Let me go...

'Draco, geeft het op.' zuchtte ik vermoeid. Mijn lichaam deed pijn van al het martelen. Hoe kon iemand zo genadeloos zijn?
'Jij weet net zo goed als ik dat de Orde iets in hun schild voert.' De blonde jongen knikte naar de dooddoener die bij ons stond en die vervolgde direct met zijn genadeloze slagen. De ketting trof mijn schouder en ik begon het direct uit te schreeuwen van de pijn.
'Draco, alsjeblieft.' smeekte ik terwijl de zoute tranen over mijn wangen begonnen te rollen. Alles deed zoveel pijn. Ik kon mijzelf amper bewegen.
De man die mij en Draco vergezelde grijnsde breed en hief opnieuw de zware ketting die mij vervolgens vol op mijn bovenbeen trof.
'Draco!' De pijnlijke kreet die mijn mond verliet leek de blonde jongen niets te doen. Hij bleef enkel op mij neer kijken terwijl de donkerharige man mij steeds meer toetakelde tot ik besloot te spreken. Ik kon enkel op de stoffige stenen vloer van de kerker zitten met mijn rug tegen de stenenwand. Ik had geen kracht om mijzelf te verzetten tegenover deze mensen. Ik dacht dat als ik ze misschien verbrandde bij elke keer dat zij mij aanraakte, zij mij misschien zouden stoppen met mij te martelen. Maar ze besloten al gauw over te gaan op materialen die veel pijnlijker waren dan elke spreuk die ik kende.
Nog vele slagen volgden maar ik weigerde ook maar iets over de Orde los te laten. Ik mocht dan misschien nu deel uit maken van Voldemort zijn groepje, maar nooit dat ik de Orde zou verraden.
'Je weet dat je het eens zult moeten vertellen.' zuchtte Draco die voor mij neer knielde. Mijn wangen waren nat van alle tranen en mijn armen zagen blauw, geel en paars van de verbrijzelde plekken. 'Hij zal anders een andere manier vinden om die informatie uit je te krijgen. Één die veel minder plezierig is dan deze.'
'Er zal niets minder plezierig zijn dan gemarteld te worden door de gene waar je van houd.' Mijn stem klonk uitgeput en gebroken, net als mijn ogen die zich diep in die van Draco boorden.
Draco leek verbijsterd door mijn woorden en kon mij enkel in de ogen staren voor een lange tijd. 'Je kunt niet nog steeds van mij houden.' mompelde hij zacht zodat alleen ik het kon horen. 'Je haat me.'
'Inderdaad. Maar de lijn tussen haat en liefde is verschrikkelijk dun.' Mijn hoofd begon licht aan te voelen en ik dacht even dat ik mijn bewustzijn begon te verliezen.
'Goed dan.' zei Draco die weer opstond en mij strak aankeek. 'Laten wij dan maar eens gaan uitzoeken hoe dun die lijn tussen haat en liefde wel niet is. Dolohov, als is met een halfuur terug ben wil ik haar zien bloeden.'
Draco wierp nog een laatste blik op mij en draaide zich toen om richting de uitgang van de kerker, mij hier achter latend met de gevreesde dooddoener.
'Het lijkt er op dat jij en ik heel veel plezier zullen hebben samen.' grijnsde Dolohov breed en hief toen de ketting in zijn hand waarnaar die vol mijn scheenbeen trof.