De 100e Hongerspelen - 304

Ze keek naar Vania, Ian en Odette. Die laatste stond op.

“Er zijn veel mensen die ik wil bedanken”, zei Odette. “Natuurlijk mijn mentor en stylist. Maar niet alleen hen. Ik moet ook Vania, Ian en Rue bedanken om mij toe te laten bij hen te komen, samen te werken. Dat geldt ook voor wie het niet gehaald heeft, voor Kayla en ook Xandrijn. En in het bijzonder wil ik Seija bedanken, voor het vertrouwen dat ze al die tijd in me had, omdat ze me al die tijd verdedigd heeft. Maar ook Adan wil ik bedanken. Hij heeft me geholpen te overleven. Hij was ook maar een mens, die net als iedereen de Spelen zwaar onderschatte, ookal was hij een beroeps. Parel wil ik bedanken omdat ze altijd eerlijk bleef en me kansen bleef geven. Kamiel is gestorven bij de hoorn, maar voorheen was hij één van de beroeps met wie ik het liefste optrok. En Jillana… Ook zij was een mens, ook zij had personen om wie ze gaf, ondanks het feit dat ze overduidelijk een beroeps gaf. Maar haar bezorgdheid om Adan maakte haar ook een mens, niet alleen een gedrilde moordmachine, zoals beroeps horen te zijn.” Ze haalde diep adem. “Zoals ik misschien geweest zou zijn als Rue niet mee in de Spelen had gezeten. En ik mag Tim niet vergeten. Hij was nooit mijn beste vriend, maar hij was mijn districtgenoot. Hem verraden viel me zwaar, maar ik kon hem niet mee bij mijn plan betrekken. Als dingen anders waren gelopen, zou dat hem net meer in gevaar gebracht hebben. Ik had er niet op gerekend dat hij als laatste over zou blijven, maar ik kon hem niet meer helpen toen.” Ze zweeg even. “Ik heb mijn eigen keuze gemaakt in de Spelen, ik heb voor het kleine meisje gekozen, ik had niet eens meer gehoopt dat ik het zelf nog zou overleven. Het is jammer dat dat geen keuze was waarin ik met Tim kon samenwerken, maar ik hoop dat jullie allemaal begrijpen waarom ik dat gedaan heb. En tegen iedereen die vindt dat ik fout zat, wil ik alleen maar dit nog zeggen: Ik ben ook maar een mens, ik maak fouten, maar ik doe wat mij het beste lijkt en ik heb bij die keuze naar mijn geweten geluisterd, niet naar mijn wapens.” Odette ging weer zitten, zichtbaar opgelucht dat ze uitgesproken was.