A ranger/traitor 192

Nu één Skandiër Tyr aan het werk had gezet, volgenden de anderen al snel. Het duurde dan ook niet lang of Tyr had een hele stapel, dolken en messen aan zijn voeten liggen. Geen bijlen uiteraard. Want zelfs de meest luie Skandiër zou zijn bijl niet aan een ander toevertrouwen. Miko hield nauwgezet bij hoeveel er al bij Tyr geweest waren.
Zes... Het waren nog steeds veel te weinig wapens voor iedereen, maar het was een begin.
Zeven... Dat was de helft.
Acht... Het was ondertussen stevig gaan waaien en de zee was onrustig. Dat was niet goed voor hun kansen. Skandiërs waren gewend om op een hevig bewegend dek te vechten. Zij niet.
Negen... Op het moment dat de Skandiër zich wou omdraaien om weer te gaan niksen liep het mis.
Een extra hoge golf tilde het schip op en het dek kwam schuin te liggen. Miko hoorde hoe kettingen over de houten planken schraapten. Dat maakte zo’n hels kabaal dat ze het onmogelijk niet gehoord konden hebben. En inderdaad de Skandiër keek verbaasd in de richting van de slaven.
“Wel heb je ooit! Ze zijn los!” Er hoefden geen bevelen gegeven te worden. Als een man lieten de Araluenen hun roeiriemen voor wat ze waren en gingen overeind staan. Het was nu of nooit!
De Skandiërs grepen naar hun bijlen, maar één bezat meer tegenwoordigheid van geest dan de anderen.
“Haal die wapens daar weg!” riep hij en hij wees naar Tyr. De hele reis waren de Skandiërs lui en sloom geweest, maar nu ze op het punt stonden een gevecht aan te gaan, lieten ze zien waarom ze de schrik van de zee waren. De man die hen ontdekt had, greep naar de wapens, voordat de boogschutters ze konden bereiken.
Miko handelde zonder nadenken. Hij greep naar het mes in zijn riem en wierp het naar de Skandiër. Hij had al tijden niet meer kunnen oefenen om nog maar te zwijgen over het vele geroei en de worp was dan ook niet al te best. Hij zou gemist hebben, maar de goden leken aan zijn kant te staan, want net op dat moment ging het schip over een golf en de Skandiër kwam in de baan van het mes. Zonder een kik te geven zakte hij in elkaar. Miko had geen tijd om stil te staan bij het feit dat hij zonet zijn eerste man gedood had, want nu brak de strijd pas echt los.