Hoofdstuk 1 Aan de waterkant

Bella en Tess waren op weg om naar tennis te gaan. Ze waren al te laat en het regende heel hard. Overal lagen dikke plassen water van de regen. En ze waren helemaal doorweekt. "Waarom moet mijn vader juist VANDAAG ziek zijn!" zei Tess mopperend toen er een auto door een plas water reed. Ze hadden al 1 kilometer door de regen gefietst en ze moesten nog 3 kilometer fietsen voordat ze bij tennis waren. Plotseling remde Bella. Ze keek met haar ogen wijd open naar de waterkant. Ze leek helemaal versteend van de schrik. Tess keek naar de kant waar Bella heen keek. Toen zag zij het ook. Daar aan de waterkant lag een meisje tussen de struiken. Ze zat onder de blauwe plekken en haar kleren zaten onder het bloed. In ieder geval de kleren die ze aan had. Ze had alleen maar een kort broekje en een bh aan. Verder was ze bloot. Het was een mooi meisje met blauwe ogen en lang blond haar. Daar stonden Tess en Bella met geen flauw idee van wat ze moesten doen. Ze waren hartstikke geschrokken. Na enkele minuten die verstreken waren keken ze elkaar eindelijk aan. "Wwwwee mmoetten .. " Maar Bella kon niet meer zeggen. "We moeten de politie en een ambulance bellen" zei Tess kalm. Ze pakte haar mobiel en toetste 112 in. "Dit is de alarmcentrale vertelt u maar wat er aan de hand is." "uhm ik ben Tess. Tess Groothuis. Ik en mijn vriendin hebben een... een... " en Tess begon te huilen. "Rustig maar! Blijf rustig doorademen en zeg me wat er aan de hand is" zei de kalme stem aan de telefoon. "We hebben een lichaam van een meisje van ongeveer 15 jaar oud gevonden onder de blauwe plekken en onder het bloed... We weten niet of ze nog leeft. We waren op weg naar tennis toen mijn vriendin haar ineens zag liggen." "Oke. Vertel me precies waar je bent en waar je het lichaam hebt zien liggen. Blijf waar je bent en bel hierna 1 van je ouders." "Uh, we zijn op de Autostraatweg net na de rotonde... Aan de waterkant.." "Oke. Blijf daar ik stuur een ambulance en een politie wagen. Bel 1 van je ouders. Er is hulp binnen 10 minuten. Blijf vooral rustig." "uh,, oke... " stamelde Tess. En de telefoon werd neergelegd. Tess keek naar Bella. Haar gezicht zat onder de tranen. Het was inmiddels opgehouden met regenen. Tess bedacht dat ze van de vrouw aan de telefoon naar huis moest bellen. Dus dat deed ze. Maar thuis nam niemand de telefoon op. Haar vader zal wel op bed liggen, te slapen "Probeer jij eens naar huis te bellen!" En Tess gaf de telefoon aan Bella. "Bij mij is er ook niemand thuis." Dus bergde Tess haar telefoon op. "Moeten we niet gaan kijken of ze nog leeft??" begon Bella dapper. En ze keken elkaar met rode grote ogen aan. Voorzichtig liep Bella naar de waterkant.