1- Hs 2 -Voor- Silke

"Hij komt zo, hij moest enkel nog wat administratieve dingen regelen met de directie", zegt mevrouw De Wit.
"Jammer, geen nieuwe vriendin dus", fluister ik.
"Zijn wij niet goed genoeg dan?", vraagt Britney plagend.
"Jawel, tuurlijk wel, maar je kan nooit genoeg vriendinnen hebben", antwoord ik op een zangerig toontje. Britney giechelt.
"Mejuffrouwtjes Desmet en Ponchaut, jullie hebben het wel erg gezellig, hé, daar", zegt mevrouw De Wit boos.
"Ja, eigenlijk wel", grijnst Britney stil. Ik lach.
"Is dat om te lachen? Oké, voortaan mogen jullie niet meer naast elkaar zitten tijdens mijn lessen. De nieuwe jongen komt naast één van jullie te zitten."
Ik kreun: "Ook dat nog!" Blijkbaar net iets te luid.
"Dat is dan geregeld, omdat je er zo een bezwaar van maakt, kom jij, Silke, naast de nieuwe jongen te zitten. Britney, ga jij maar naast Anne zitten." Anne is een heel lief meisje. Daar wil ik ook wel naast zitten. Ik zucht.
"Succes", fluistert Britney, terwijl ze haar spullen pakt en naast Anne gaat zitten. Dan wordt er op de deur geklopt.
"Binnen!"
De deur gaat open en ik verschiet me een bult. In de deuropening staat Rein van MainStreet. Die gaat dus zo naast mij zitten!! Malou zou sowieso flauwvallen moest haar dit overkomen. Ik niet. Maar ik ben wel ongelooflijk blij.
"Hé, jij moet de nieuwe leerling zijn. Stel je eens voor aan de klas", zegt mevrouw De Wit, veel vriendelijker dan ze net tegen mij was.
"Ik heet Rein Van Duivenboden, ik ben 15 jaar, en zing in de Boyband MainStreet", vertelt Rein aarzelend. Even raken onze blikken elkaar en ik smelt.
"Goed, Rein. Ga maar daar naast Silke zitten. We hebben al genoeg tijd verloren", zegt mevrouw De Wit met een beschuldigende blik naar mij. Ik trek een onschuldig gezicht. Rein pakt zijn tas en gaat naast mij zitten.
"Hey", zegt Rein.
"Hoi, ik ben Silke", fluister ik lachend.
"Ik ben Rein." Ik knik.
"Schrijf allemaal deze oefeningen op een blaadje papier en los ze op!", beveelt mevrouw De Wit streng, terwijl ze naar de oefeningen wijst, die ze net op het bord heeft geschreven. Ik pak zuchtend een blad papier.
"Mag ik een blad van jou, alsjeblieft?", vraagt Rein op een schattige manier. Ik knik en geef hem een blad. Terwijl ik het hem geef, raken onze vingers elkaar even. Ik word helemaal warm vanbinnen.
"Dank je", fluistert Rein in mijn oor. Binnenin mij voelt het of er een bom op ontploffen staat. Omdat ik Rein ken, omdat hij echt zo leuk is, als ik dacht, of misschien zelfs nog leuker. Gewoon, om alles. Op dat moment gaat de bel.