2.9 Inkt met zand er over

De zon likte mijn huid. Ik werd wakker met het boek in mijn armen op een plek die ik niet kende. Verward keek ik rond, ik zat in een cel. Wat heb ik gisteren uitgespookt dat ik hier ben beland? Mijn benen draaien van het bed af en dwingen mij mijn rug te rechten. Nu staat alles tenminste rechtop. Mijn hoofd voelt nog wat vaag, maar ik begin me al het een en al te herinneren.
'Goedemorgen', hoor ik een opgewekte stem zeggen. Het is de politie agent van gisteravond, ik herken hem, ondanks de mok voor zijn gezicht. 'Lekker geslapen Dina?'
'Dina?', denk ik zonder hardop te zeggen. Alle herinneringen komen in een keer naar boven schieten. Natuurlijk heb ik mezelf Dina genoemd. Ik ga toch niet mijn eigen naam geven?
'Koffie?', vraagt de man beleefd, omdat ik hem waarschijnlijk aan zat te staren.
'Ja graag, maar zou ik eerst even naar de wc mogen?'
Hij wijst naar de deur links. Ik sta op met mijn boek, dan besef ik me dat ik in een cel zit. 'Hij is gewoon open', verzekert hij me.
' Heeft u misschien een kaart?', vraag ik na mijn toiletbezoek. De politieagent tegenover mij neemt een slok, voordat hij zich bukt. Van onder het bureau vandaan pakt hij waar ik om vroeg. Hij vouwt hem uit, het noorden richting hem. 'We zijn nu hier', zijn vinger drukt ergens midden op de kaart, we zitten dicht in de buurt van het park, het kasteel vind ik in het noordoosten tussen de weilanden en bossen. Naar schatting moet ik ongeveer 3 kilometer lopen om op mijn bestemming te komen. De man drukt mij nog een laatste keer op het hart om gewoon naar huis te gaan. Ik beloof met gekruiste vingers het aan hem, uiteindelijk zal ik toch wel een nieuwe aanwijzing vinden dus verwacht ik hier niet al te lang vindbaar meer te zijn.
Met de nieuwe informative weet ik waar ik verder moet gaan met mijn zoektocht.

Ik struim over hobbelige kiezelweggetjes. Zomerzand stuift op waar mijn tenen neerkomen. De vreemde gebouwen zijn amper meer te zien tussen de bomen. Eigenlijk had ik verwacht meer auto's te zien... misschien is er nog ergens een verharde weg. Eerlijk gezegd zou ik zelf ook niet met de auto over dit weggetje denderen. Het is wel erg stil. Natuurlijk zijn er geen auto's, natuurlijk heb ik wel eens bomen gezien, in het park, maar er waren altijd wel mensen, tenzij ik de bieb ging sluiten. Ik ben nooit alleen. Dit vind ik een beetje ongemakkelijk. Het was toch vandaag open-kasteel-dag, of vergis ik me? De weg maakt een bocht, ik zie het kasteeltoppen inmiddels boven de bomen. Wel, ik ga in elk geval de juiste kant op!