Soulmates

Ryan nam voorzichtig mijn hand vast en trok me naast zich op de grond. Hij keek even op naar Alice en glimlachte naar haar. Ze wendde haar hoofd af, maar kon toch niet verbergen dat er ook bij haar een glimlach om haar lippen speelde. Ryan draaide zich terug naar me om en keek me ernstig aan.
'Omdat ik je broer ben,' zei hij zacht.
Ik staarde hem verbaasd aan. Toch geloofde ik hem meteen. 'Je tweelingbroer eigenlijk,' vervolgde hij. 'Dat verklaart het hele bruine ogen gedoe,' legde hij uit. Hij fronste zijn voorhoofd.
'Is er iets,?' vroeg Alice meteen.
Hij keek even afwezig haar richting uit en glimlachte vaag.
'Iets uit je verleden,' zei hij tegen mij. 'Die Jasper waar jullie het over hadden,' begon hij. 'Hij betekend veel voor je hé?' Hij draaide zich naar me toe en keek me vragend aan. 'Wat doet hij precies? Heeft hij een gave?'
Ik schudde verward mijn hoofd. 'Waarom wil je dat weten?' vroeg ik niet-begrijpend.
'Omdat dat de oplossing is die jij zoekt.' Hij haalde even adem. 'We hebben hetzelfde probleem Dawn. Wat jij nu doormaakt, is mijn nabije toekomst. Tenzij,' hij wierp zijdelings een blik op Alice. 'Tenzij ik iemand vind die mij aanvult. Je weet wel. Wat mensen zielsverwanten noemen?'
Ik knikte langzaam.
'We stammen af van een bepaald ras, mensen met bepaalde gaven. Daarom is iedereen uitgemoord. Iedereen behalve...'
'Wij,' maakte ik zijn zin af.
'Wij, en drie anderen... Maar waar het om gaat. Iedereen had dood moeten zijn, inclusief wij.'
'Bedoel je nu dat de dood ons na al die jaren inhaalt?'
'Maar met mijn theorie gebeurd dat niet. Je moet enkel je zielsverwant vinden.'
'Jasper.'
'Wiens gave overeenkomt met die van jou...'