¤ O22.

Die morgen gaat al snel voorbij. De deelnemers, wat blijkend een aantal van 120 man is, zijn er allemaal en hebben hun koffers al bij de gates ingeleverd. De koffers van Miranda en mij zijn nu aan de beurt. Ze worden ingecheckt en onze paspoorten worden gestempeld. We krijgen een uur vrijloop en moeten dan bij aangewezen gate verzamelen. Miranda en ik wandelen ruisloos door het gebouw. Al snel sleurt ze me een boekenwinkeltje in. Overal zijn tijdschriften, hobbybladen, roddelbladen, taal gidsen en magazines te vinden. Miranda staat al bij het schap wat ze zocht. Ze trekt een tijdschrift tevoorschijn en opent 'm. "Een meet&greet winnen met One Direction!" Staat met dik gedrukte letters op de cover. Ik leg mijn hand op het artikel.
"Je heb ze al ontmoet en gesproken. En als je wil, als we terug komen uit Frankrijk zijn ze nog even terug in London, kan je een dagje met ons mee chillen." Ze schudt haar hoofd overdreven. "Ik wil een meet&greet winnen zodat ik met mijn nichtje kan. Als ze wist dat jij met ze om gaat word je door gegooid met roddels. Dat bespaar ik je!" Ze wandelt met het tijdschrift naar de kassa en rekent het af. Ze wuift me haar kant op en we gaan nog een paar winkeltjes af. Bij Starbucks halen we beide Latte Macchiato. Zij groot, ik middel.

Het uurtje is al iets rustiger voorbij gegaan. Ik app Danique snel gedag en dan kunnen we boorden. Met z'n 120'en bezetten we een kwart van het toestel. Klein is het vliegtuig totaal niet! Miranda en ik nemen plaats naast het raam, zij een rij voor me. Ik doe mijn in-ears oordopjes in en zet m'n muziek aan. Ik vestig mijn gordel en kijk even rond, voor zo ver ik over de stoelen heen kan kijken. Het vliegtuig loopt langzaam vol en ik pak mijn nek kussen uit m'n schoudertas en blaas 'm op. 'Voor als ik in slaap val.'

Al snel is het vliegtuig dan vol en is de baan vrij voor ons om op te stijgen. Ik houd me adem stevig vast als het vliegtuig dan een sprint maakt en zich los maakt van de grond. Het opstijgen irriteert lichtelijk aan mijn ogen, daarom dus in-ears. Die verminderen de druk op je oren.
Ik bewonder hoe London steeds kleiner wordt en uit eindelijk uit het zicht raakt. 'Met iets meer dan een uur zijn we daar al.'
Ondertussen lees ik de gesprekken van Niall en mij terug. Mijn iPhone staat toch op vliegtuigmodes dus ontvangen en verzenden kan toch niet. Hij is zo'n leuke jongen, onwijs lief ook en toch lekker zorgeloos. Die gedachtes geven me een glimlach. Ik mis 'm wel een beetje. 'Ik stuur 'm wel een bericht als we geland zijn.' Met die gedachte sluit ik mijn ogen en droom ik weg op Rihanna. Even voelt het alsof ik bij 'm ben, alsof hij me vast houd en me beschermd.