You can stand under my umbrella

Ik liep met haastige passen naar de bushalte. Als ik me haastte kon ik nog net de laatste bus halen. Met mijn blik op de grond onder me gericht, zocht ik blindelings mijn weg tussen de tientallen plassen die zich voor me uitstrekten. Ik zigzagde om ze heen, met mijn paraplu stevig in mijn hand geklemd. Een glimlach speelde om mijn mond bij de herinnering die dit noodweer bij me opriep. Ik slenterde de laatste meters en ging toen naast de smalle gele paal staan die mijn halte aangaf. De wind trok zachtjes aan mijn paraplu waardoor ik die wat dichter tegen me aantrok. In mijn gedachten stond ik warm met mijn schouder tegen iemand aangeleund. Degene die zo vriendelijk was geweest om zijn paraplu met me te delen, aangezien die van mij het enkele dagen eerder had begeven. Ik probeerde niet aan zijn knappe gezicht te denken, terwijl de vlinders met een topsnelheid door mijn buik raasden. Haast spontaan voelde ik mijn wangen rood worden bij de gedachte dat hij me misschien leuk vond. Zijn aanstekelijke glimlach en doordringende blik. De teleurstelling in zijn ogen toen hij merkte dat mijn bus voor ons stopte. De laatste dagen kon ik aan niets anders denken dan zijn zwarte krullende haren...
Ik schrok op van het geluid van de naderende bus. Een zucht verliet mijn lippen, terwijl ik snel mijn buzzy pas uit mijn tas viste.
In de bus nestelde ik me in de ongezellige, maar toch warme banken. Ik leunde met mijn kin tegen het gecondenseerde raam en sloot tevreden mijn ogen. Een tintelend gevoel in mijn onderbuik haalde me uit mijn dagdroom. Loom keek ik op. Een rilling gleed over mijn ruggengraat. Mijn blik gleed af naar de donkere paraplu die hij losjes in zijn hand hield. Hij streek door zijn verwarde krullen en keek door zijn wimpers naar me op. Een grijns vormde zich langzaam om zijn gezicht, terwijl hij dichterbij kwam.