A ranger/traitor 191

De hele nacht waren ze bezig hun ketens los te maken. Eigenlijk zou Miko wat moeten slapen, maar uiteraard lukte dat niet. Het begon een vervelende gewoonte te worden.
Er konden zoveel dingen misgaan. En zoals Will hem steeds voorhield. Als er iets mis kon gaan, dan gebeurde dat waarschijnlijk ook. Niet echt een opbeurende gedachten.

De volgende dag verliep tergend langzaam. Hun bewakers hadden nog niets in de gaten en leken zich zelfs nauwelijks bewust van het bestaan van de gevangenen. Miko daarentegen volgde met zijn ogen elke beweging die ze maakten. Schoot Tyr nu maar eens op!
Na het eten, waren de Skandiërs nog luier dan anders en minder oplettend. Eigenlijk zou dit de ideale tijd zijn om actie te ondernemen, maar Tyr had nog altijd niets gedaan. Miko begon zich af te vragen of het niet beter was om nu meteen actie te ondernemen. Op dat moment verliet Tyr het bovendek. Miko kon nauwelijks ademhalen. Zou hij... Niet veel later was hij terug.
“Ik moet van de Skirl zeggen, dat we bijna op onze bestemming zijn en dat iedereen zijn wapens moet klaarmaken voor de strijd.” Er klonk gekreun en gezucht, want niemand leek echt in stemming om te werken.
“Euh... heeft iemand een wetsteen voor me?” vroeg Tyr aarzelend. “Ik heb er zelf geen en mijn mes is zo bot als wat.”
“Geen wetsteen...” De dichtstbijzijnde Skandiër snoof. “Waardeloos ventje dat je bent. Hier heb je er een.”
“Dank u.”
“Dan kan je mijn dolk meteen ook slijpen.”
“Maar...”
“Voor wat hoort wat. En er is niet gezegd dat wij onze wapens ZELF moesten doen of wel?”
Tyr zei niets meer en ging schijnbaar willekeurig ergens op het dek zitten om te werken, maar dat was wel vlak bij de boogschutters. Even schoten zijn ogen richting Miko. Die begreep waar hij mee bezig was.