Fear O25

Geen enkele manier kan ik bedenken om dit gevoel te laten stoppen. Ik kom tot stilstand, waarnaar Jack weer een stap dichterbij zet. Bij de gedachte dat hij mij straks gaat knuffelen, vind ik nog niet eens zo eng. Maar het idee dat hij dichterbij komt.. Dat kan me echt de stuipen op het lijf jagen. En waarom, dat weet ik nog steeds niet. een grote vraag, waar ik alsmaar het antwoord niet op kan vinden."Als je wil dat ik dichterbij kom, moet je wel stil blijven staan." In één beweging stapt hij naar voren. Trillingen nemen mijn lichaam over. Ik kijk niet in zijn ogen, ik laat het gaan. Zijn armen sluiten zich voorzichtig om mijn tengere lichaam heen, en ik houd hem niet tegen. Het is allang fijn om te weten dat er toch iemand is die echt om me geeft. Waarom kan je überhaupt zenuwachtig zijn voor zoiets liefs en fijns? Het idee dat hij me nu vast heeft, in zijn armen, maakt me blij. Niet alleen blij, nee, in mijn buik ontstaan er kriebels. Fijne kriebels.
En dat betekent dat ik het echt wil. Als dat gevoel er maar is. Ik schrik, als ik iets op mijn haren voel. Hij drukt een kus op mijn haren. Een paar seconden verstrijken nadat dit gebeurd is. Op het waaien van de bomen na, is het helemaal stil. Ik wil hem niet loslaten. Niet nu, niet vandaag. Waarom altijd op zo'n fijn moment als deze? Kan ik nooit eens gelukkig zijn? Zelfs niet bij iets fijns. Altijd gaat het veel te snel voorbij. Toch probeer ik mijn gedachten weer op een rijtje te zetten, door hem uiteindelijk los te laten. Ik duw mezelf een stukje van hem af, waardoor ik nu tegenover hem sta. veelbetekenend glijden mijn ogen over mijn handen. Onderweg naar mijn fiets, zucht ik opgelucht. Het is voorbij. Over. Een deel van mijn lichaam is het er niet mee eens, als ik op mijn fiets stap. Jack doet precies hetzelfde, en rijdt achter me aan. Als ik toch zie dat hij sneller is, rol ik even ongecontroleerd met mijn ogen. Echt weer een typische Jack actie.
"Ik haal je wel weer in!" roep ik, als hij nog steeds ver voor me fietst. "Oh, echt niet." Let jij maar eens op, denk ik hardop in mijn hoofd. Hij zal wel eens zien wie hier de snelste is. En dan om te bedenken dat hij het niet kan horen. De wind waait door mijn haar, en het zorgt ervoor dat het voelt alsof ik met honderd kilometer per uur erdoorheen raas. Het is een overweldigend gevoel. Zo moet het voelen nadat je iets geweldigs hebt beleefd. Ik laat mijn blik naar Jack glijden, maar ik ben hem al voor. Sneller dan ik had verwacht, ga ik hem weer voorbij. "Wat zei ik? Ik ben toch sneller, dat weet je toch," grinnik ik.
Hij concludeert het als hij zijn ogen op mij richt. Een glimlachje siert zijn lippen. Hij vind het vast niet zo heel erg.. Denk ik. Ach, het scheelt mij ook niet heel veel.
Het is ook maar een spel. Maar elk spel heeft een uitleg nodig. En elk spel heeft een gebruiksaanwijzing. Net zoals ieder mens dat heeft. Ook al doet het me denken aan mezelf, ik wil dat hij mijn gebruiksaanwijzing doorleest. En dat hij begrijpt hoe hij met mij om moet gaan. Dat hij mij niet zomaar kan gebruiken, voor ieder klein of groot ding. Zo zit ik eenmaal niet in elkaar. En dat weet hij. Dat weet hij maar al te goed. Afgezien van mijn gedachten, komen we bijna aan op de plek waar onze wegen scheiden. En dat is naast de Albert Heijn. Eigenlijk wil ik niet weg. Niet alleen van hem, maar van mijn twijfels. Twijfelen hoort nou eenmaal bij het leven. Het is misschien niet goed om te blijven twijfelen, maar ik voel me er soms wel goed bij. Alsof je een juiste beslissing aan het nemen bent. Ik ga ervoor zorgen dat ik niet meer teveel twijfel. Ik moet dit doen. Ik doe dit niet alleen voor Jack, maar ook voor mij. Dan zouden er langzaamaan geen vragen meer komen. Ik weiger om langer hier over te discussiëren in mijn hoofd. Het wordt tijd, bedenk ik me. Inmiddels staan we allebei op onze kruising. We zouden beiden onze wegen gaan vervolgen, maar allebei een andere kant op. Dat vind zozeer niet het ergste. Het ergste is dat ik hem moet missen.

----
Woehoe, het lang verwachte hoofdstuk! Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden