Dat er ooit een ons is geweest is een wonder .

Lieve meest gehaate ex.

Jou blik, het heeft altijd al leegte gestaart. Jou ogen, die geen boek delen spraken en jou gevoel dat nooit iets te zeggen had. Hoe heb ik er ooit bij kunnen komen om iets met jou te krijgen. Je bent en was me type totaal niet. Maar waarom dan toch voor je gevallen? Was het je liefheid? Was het gewoon het feit dat ik me fijn voelde bij je, en bereid was me leven aan je te geven? Omdat ik het idee had dat jij het zelfde voelde? Ik zou het nog steeds niet weten. Je hebt me bedrogen, al had je het zelf misschien niet door. Als ik me 100% overgaf aan jou, deed het je niets. Af en toe een lief woordje, maar geen gevoelens. Ik vond je lief, leuk, je betekende alles voor me. Zo liet ik je dat merken. Maar van jou hoefde ik nooit wat te verwachten. Alles kwam van mij. Het deed me het meeste zeer dat het je niets deed toen ik het uit maakte. Een beetje gebrom om te laten weten dat je me hoorde was zo wat alles. En nu je met een ander hebt, hoop ik dat je soms nog aan me denkt. Dat je beseft wat je hebt laten gaan, dat het je snachts nog steeds wakker houd, dat je sommige dagen nog huilt. Het moet je pijn doen, nog meer als dat van mij. Maar ik weet dat het niet zo is, dus ik zet me er overheen. Veel geluk met je nieuwe "geweldige" liefde. Weet dat ik over je heen ben. En dat gelul dat je nog wel "vrienden" wilde blijven, vergeet het maar. Na een maand heb ik niets meer van je gehoort. Je hebt pijn dat je me kwijt bent, daar ga en kan ik niets aan doen. Eigen schuld. Dat je nu een ander hebt blijkt alleen maar uit dat je niet zonder een houvast kan. Succes met je zielige leven.

Dear hates, je ex.