Chapter one.

'Hoe lang nog?'mompel ik wat aan de ongeduldige kant. Mijn zus, Renée, grinnikt zachtjes. 'Nog een halfuur' Ik staar uit het raam, denkend aan mijn lieve oma bij wie we drie weken lang zullen blijven omdat onze ouders op vakantie gaan. Als het goed is zijn mijn ouders nu al onderweg met het vliegtuig. Ik hoor een deuntje, de ringtoon van Renée's mobiel. 'Hallo, met Renée'roept ze vrolijk. Opeens krijgt ze een verdrietige uitdrukking op haar gezicht. 'Weet u het zeker?' Opeens stopt ze de auto langs de kant van de weg. 'Het is dus echt zeker dat er geen overlevenden zijn?' Even blijft het stil, terwijl ik haar alleen maar verbaasd aanstaar. 'Oké, ik vertel het wel' Ze zet haar mobiel en de auto uit, en barst in tranen uit. 'Cheryl, er is iets vreselijks gebeurt!' 'Wat dan'vraag ik, in de hoop dat het niks ernstigs is, maar als mijn zus huilt dan is het meestal wel erg. 'Het is, papa en mama' Mijn ogen worden groter naarmate zij meer snikt. 'Papa, en mama zijn neergestort. Er zijn geen overlevenden. Zelfs de brokstukken zijn niet teruggevonden' Even blijft het stil, en staar ik alleen maar naar haar tot het me doordringt. Dit kan niet! Dit kan niet waar zijn. Ze gingen alleen maar op vakantie. Meer niet. Ik barst in huilen uit. 'Dit kan niet' 'Jawel, het is waar..' Ik hoor een toeter. Renée kijkt snel voor zich. Ik zie een flits en hoor een knal. Ik voel een onverdragelijke pijn aan m'n hoofd.Ik probeer mijn hoofd op te tillen, maar het lukt niet. Ik hoor geschreeuw en mijn ogen vallen dicht. Alles wordt zwart.