Fear O23

Ik kijk naar hem. En hij kijkt naar mij. Allebei weten we wat er straks gaat gebeuren. Alhoewel, mijn zenuwen liegen er niet onder. Zij zijn er ook zeker van.
Het zal wel even duren voordat ik me weer op mijn gemak ga voelen. Het is nu half zes. Het gevoel wat zich verspreid in mijn lichaam, zit nu in mijn buik.
En allemaal door die ene aanraking. Ik houd mijn ogen gericht op de muur, die nog steeds heel interessant lijkt te zijn. Ik durf hem bijna niet aan te kijken.
Ja, ik vind het moeilijk. En ik weet niet wat er moet veranderen, zodat ik het wel zou durven. Terwijl hij zijn hand weer op mijn been legt, gaan de zenuwen weer rond in mijn buik, alsof ze nooit gestopt zijn. Ik vraag me af wat er in zijn hoofd omgaat. Waar zou hij op dit moment aan denken? Aan mij, of doet hij dit alleen maar vanwege wat er zo gaat gebeuren? Ik weet het niet. Ik weet het echt niet. En beter nog, waarom neem ik niet de moeite om hem aan te kijken?
Nog nooit overkomt mij zoiets. Zo iets groots als dit. Even verschuift mijn blik dan toch, maar hij blijft grijnzen. Of is het eerder.. Lachen? Ik zie niet echt het verschil bij hem. Ik zucht diep. "Ja, zucht maar eens. Als je het niet wil, moet je het zeggen." Ik kijk hem ongelovig aan. Nee, nee. Dat zegt mijn hoofd op dit moment. Ik wil niets liever, toch? Ik wil gebaren dat ik het wel wil, maar dan bedenk ik me dat ik het ook gewoon kan zeggen. Zijn hand wordt van mijn been gehaald, en dan is dit het moment om het te zeggen. "Ik wil niets liever," praat ik hem de waarheid aan. En het is waar. Ik heb nog nooit een woord gelogen.
Hij plaagt me ermee, zodat ik ook een beetje initiatief toon. Maar hij weet, hij weet dat ik het moeilijk vind. Onmiddellijk, stilletjes, staat hij op. Zijn tocht loopt naar de bar, en hij blijft daar achter staan. "Nog één rondje, en dan gaan we naar huis." Afkeurend schud ik mijn hoofd. De anderen vertrekken, alleen er blijft nog één iemand zitten, maar die loopt ook weg, om buiten een sigaretje te gaan roken. Dat komt mooi uit. "Kom is hier," zegt hij lief, en hij gebaart met zijn handen dat ik dichterbij kan komen. Ik blijf voor de bar stokstijf staan, en hij houdt zijn handen naar voren. Ik leg mijn handen in de zijne. Niemand kan ons nog tegenhouden.
Alleen wij tweeën. Maar dat heeft geen zin. We willen het, allebei even graag. "Waarom ben je nou zo bang?" vraagt hij me, mij nog steeds aankijkend.
"Ik weet het niet." Dat is mijn simpele antwoord. "Je weet het wel, alleen je wilt het niet zeggen," is zijn antwoord. Oh, dus hij denkt het beter te weten dat ikzelf?
Ik heb echter niet verwacht dat dit zijn reactie hierop is. Zijn gezicht veranderd, naar een serieuze blik. Zelfs zijn ogen glinsteren niet meer. Hij laat zijn gezicht zakken tot mijn ooghoogte en houdt mijn blik gevangen. Ik schaam me, en ik probeer weg te kijken. Maar zijn stem doet me weer naar hem opkijken.
Toch heeft hij een beetje gelijk. Sommige dingen weet ik al wel, maar de oorzaak, daar moet ik nog achter komen. "Ik weet het echt niet, Jack. Het is zo."
Hiermee probeer ik mezelf te redden. Als hij me nu niet gelooft.. Dan weet ik het ook niet meer. Ik laat mijn handen uit zijn handen glijden Zou hij nu teleurgesteld zijn? Aan zijn blik te zien wel. En daar denk ik bij na. de sfeer voelt gespannen. Ik weet niet waardoor het gebeurt is, maar de spanning is gestegen. Opeens, uit het niets. De man die een sigaretje had gerookt, komt weer naar binnen. Ik ga weer rustig zitten, op dezelfde stoel. Ik wend mijn ogen weer van hem af, in de hoop dat ik niet zou blozen. Hij mag het niet zien. Ik zorg ervoor dat hij het niet te zien krijgt. Ik gebaar met mijn hoofd dat hij zijn gang mag gaan. Blijkbaar wil hij echt niets liever. En dan kan ik alleen maar zeggen dat ik het ook wil. Niets liever dan dat. Mijn wens, die ik al heel lang in gedachten heb zitten, komt uit.