Ruzie

Je hoort de hele tijd geschreeuw. Je denkt echt waarom ik, waarom moet ik dit mee beleven. Je merkt dat je ouders elkaar niet meer mogen. Ik ging naar ze toe en zij: ik kan dit niet meer, jullie schreeuwen de hele dag door om ieder klein probleem die jullie met elkaar hebben, waarom gaan jullie niet uitelkaar. Allebei knikten.
Sirius dacht ik, daar was men punt bereikt. Ik ging naar boven. Ik huilde zeker een uur lang. Men moeder kwam naar boven en ging me troosten. Ze wist denk ik ook waarom ik huilde. Je ziet filmen waar de familie soms een ruzie heeft maar niet elke dag. Je gaat naar school en bent bang naar huis te gaan. Waarom? Omdat je bang bent dat ze niet eens meer met elkaar praten of dat ze elkaar alleen maar uitschelden. Dat kan toch niet? Tuurlijk kun je ooit ruzie hebben om iets. Maar iedere dag zoals hun. Nee, nee, nee dat is gewoon niet gezond. Voor ons allemaal ( vooral mij ) gaat het heel erg pijn doen van binnen. Dat als je opstaat en weg gaat doeii moet zeggen tegen je vader en je moeder. Je gaat missen, de leuke dingen die er gebeuren, alles ga je gewoon missen behalve dat geschreeuw en geruzie. Ik snap nog niet hoe het verder gaat maar ja.