{Narnia}When 2 enemies fall in love[One hundred and ninety]

Stilletjesaan scheen de zon door het gordijn heen op de slapende Peter en Selena. Door de warme stralen zag je stofjes door de lucht zweven maar dat maakte het er wel mooier door. Daardoor werd de kamer nog wat gezelliger. Selena opende knipperend haar ogen en het eerste wat ze voelde waren Peters armen. Zo was ze gisteren in slaap gevallen. Met het veilige gevoel dat haar niets kon overkomen omdat haar vriendje dichtbij haar was. Ze draaide zich om en zag hem slapen. Vllinders fladderden in haar buik en ze kon haar niet bedwingen hem aan te raken. Ze streelde zachtjes zijn wang en hij glimlachte, slapend. Hij lag daar zo onschuldig, zo rustig. Verschillende dingen schoten door haar hoofd. Allereerst wist ze zeker dat ze hier wilde blijven, in Narnia. Tweedes voelde ze dat ze onherroepelijk hard verliefd op hem was en haar derde gedachte was eerder een vraag. Wist hij dat het voor haar de eerste keer was? De eerste keer seks? En voor hem? Ze herinnerde zich dat Jake hem ermee had gespot dat hij zo oud was in Narnia maar nog geen ervaring had. Jake kon dat verzonnen hebben maar.. Ach, het maakte voor haar helemaal niet meer uit, ze hield van hem en niets kon dat stoppen. Zachtjes ging ze rechtop zitten en keek nog altijd naar haar vriendje. Ze zuchtte opgelucht: het was gedaan. De oorlog was voorbij. Glozelle was dood en de Telmarijnen weggevlucht, misschien wel helemaal naar Telmar. De Narniërs en Andalusianen konden terug in vrede leven. Net wanneer ze wilde opstaan om haar kleren aan te trekken, want ja, ze moest bekennen; geen van de twee had nog de fut de vorige nacht hun kleren aan te trekken en daarom sliepen ze maar zonder, greep Peter haar nog steviger vast en viel ze terug in bed. 'Selena,'mompelde hij slaperieg. 'Sùùùsan!'gilde een meisjesstem vanuit de gang,' Waar is mijn riem?' Het was Lucy die aan kwam stormen. 'Beneden?'gokte Susan,'Op tafel? Of in je kamer? Heh Luus, ik ben mam niet.''Bedankt,'zei ze en had duidelijk geen last van een ochtendhumeur. Even was het stil. 'Slapen ze nog altijd?''Ja,' het leek alsof Susan grijnsde,'En ga hen nou niet wakker maken. Ik denk dat ze al voorzorgen hebben genomen voor kleine bemoeïalletjes als jij,'grapte ze. 'Ik ben niet klein en geen bemoeial!'zei Lucy geschokt en Selena moest glimlachen,'Kom je mee?' En Susan moest wel meegegaan zijn want toen, toen was het stil. Selena keek terug naar Peter. Hij sliep nog, natuurlijk. Maar ze moest hem wel wakker zien te krijgen want als ze nog lang bleven liggen, kwam er zeker wel iemand hen wakker maken en dat mocht niet gebeuren, neen. Ze streek zachtjes door zijn haar en bracht haar gezicht dichter bij dezijne. 'Pete,'zei ze zachtjes en raakte zijn neus,'Word wakker, alsjeblieft.' Hij leek te reageren. Zuchtend opende hij traag zijn ogen en keek haar aan:'O..opstaan?' 'Ja,'zei ze zachtjes,'Opstaan. Anders komen ze binnen.' Hij grijnsde en zoende haar vol op de mond. Ze gingen traag uit bed en kleedden zich aan. Net toen ze naar beneden wilden gaan, liepen Bella en Edmund door de gang. 'Een brief van Evi en Nathalie!'