Chapter 39

De volgende morgen sta ik voor de spiegel met rode bloeddoorlopen ogen. Mijn broer was nog even langsgekomen en het liefst zou ik hem toestemming hebben gegeven om Harry van kant te maken, maar nee, dat zou niet goed aflopen. De rest van de nacht heb ik bijna geen oog dicht gedaan en op het laatste dacht ik zelfs geen tranen meer over te hebben voor de rest van mijn leven. Ik kon niet meer. Mijn borst deed pijn van het huilen en nu moest ik naar school voor mijn laatste tentamen deze week.

Na gedoucht te hebben keek ik nogmaals in de spiegel, waarbij ik langzaam een masker aanbreng op mijn gezicht. Niemand zou mogen weten dat het me toch wel degelijk veel doet. Ik heb het nooit aan mijzelf toegegeven, maar ik houd van hem. Iets dat ik mijzelf na dit moment ook nooit meer ga toegeven en tevens iets wat niemand ooit te weten zal komen. Langzaam maar zeker komt er kleur op mijn gezicht door de kracht genaamd foundation, roze wangen genaamd blusher en grotere ogen genaamd mascara, oogschaduw en eye liner. Met een laatste hap lucht loop ik naar beneden toe, waar ik kalm mijn brood begon te smeren en het in mijn tas deed. Ik zag Dean bezorgd naar me kijken toen ik langs hem heen liep naar buiten toe. Heel even voelde ik de brok in mijn keel terugkomen, maar ik liet hem niet meer toe. Met een zonnebril op mijn neus en een glimlach rond mijn mond stap ik naar buiten toe. Zelfs Destiny kijkt me bezorgd aan. 'Let's go. We have an exam to make.'

Op school waren een aantal meiden op de hoogte van wat er in het roddelblad stond. Sommigen wilden kijken hoe ver ze konden gaan tot ze me braken, maar het lukte ze niet. Ik liet het niet toe en dat was waardoor ze het uiteindelijk ook lieten gaan. Na een uur was ik al klaar met het examen en ik was best trots op mijzelf. Daarentegen kregen we 2 uur voor het examen, maar klaar is klaar en meer kon ik er niet van maken. Verbaasd keek iedereen naar de klok op het moment dat ik opstond en met mijn ingevulde examen naar de toezichthouder liep. Daar gooide ik mijn examen op de nog lege plek op het bureau, zette een handtekening naast mijn naam, gooide mijn tas over mijn schouder en liep het lokaal uit.

Buiten aangekomen liet ik me op het gras vallen en begon wat spelletjes op mijn telefoon te spelen, terwijl ik een appel in mijn mond duwde. Zoals verwacht komt Destiny na een half uur aangelopen.
'What was that? That you didn't know the answer doesn't mean you don't have to try it?!'
'Relax Destiny, I have filled out the whole 12 papers, I just was finished.'
'O' Is het enige dat ze nog zegt.
'Let's go home.' zei ik terwijl ik opspring en richting de fietsen loop. 'What if we go out tonight to celebrate today was our last exam?'
'Ok I guess.' antwoord Destiny mompelend. 'Smile a bit, it is such a long time ago we went to the club.'
'I know, but-'
'No buts, except for yours and mine. I'll be at yours at 10pm. Then we can have a drink and stuff, before we take the taxi.
'What are you doing now then? Aren't you coming with me? I thought you wanted to go home?'
'Nope. Changed my mind. I'll have to do some stuff in de city. See you tonight!'
'..stuff.' Is alles wat ik Destiny nog mompelend hoor zeggen.

Zodra ik me omdraai voel ik mijn wangen trekken door mijn mond continue in een lach te laten staan. Met een flinke tred loop ik naar de stad toe, waar ik de eerste de beste winkel in duik en als een gek kleren begin te passen. Het maakte me niet uit hoeveel het kostte. Schoenen, jurken, shirtjes, broeken en nieuwe lingerie... zolang het maar, al was het maar voor heel even, die pijn wegnam. De angst dat ik hem tegen zou komen, maar vooral de angst om aan mijn verdriet toe te geven. Zolang Destiny om me heen zou lopen en bij me zou blijven, me aankijkend met die blauwe ogen van haar, zou ik elk moment weer breken. En dat was laatste wat ik zou willen doen....

Tadaa. Het nieuwe hoofdstukje! Geniet ervan en veel leesplezier