Proloog

Ik was een meisje van 16 jaar oud. Ik was impulsief, onverantwoordelijk, jong en vrij. Ik had een relatie met een jongen die stukken ouder was als mij. Leeftijd maakte voor mij op zich nooit veel uit, aangezien ik altijd al onbewust op oudere jongens verliefd werd. Ik noemde het in ieder geval al liefde, maar het was eerder een label dat ik op een onbestaand gevoel plakte. Ik was niet verliefd, want dat was voor mij toen nog onbekend terrein. Ik kende de jongen in kwestie wel al tijden en misschien zelfs te lang. Voordat ik op reis vertrok naar het warme Spanje had ik nog een laatste keer met mijn toenmalige vriend geskyped. Het was vier uur 's nachts en ik huilde terwijl hij met zienbaar medelijden naar het scherm van zijn laptop staarde. Hij smeekte me bijna met zijn ogen om niet te huilen. Soms leek het alsof de hele wereld voor hem tot stilstand kwam wanneer ik huilde. Mijn tranen vond hij verschrikkelijk en het maakte hem altijd weer van slag.
'Ga nou maar slapen, Beth,' zei hij lieflijk. Hij slikte de brok door zijn keel en probeerde zijn stem zo toonvast te maken als op dat moment mogelijk was. Mijn gesnik werd erger toen ik er aan herinnerd werd dat ik over enkele uren zou vertrekken en ik eigenlijk echt zou moeten slapen. Erik suste me zachtjes. Het veranderde niks maar het feit dat hij er echt voor me was gaf me toch enigszins troost. Ik was dan misschien niet echt verliefd maar Erik betekende wel degelijk veel voor me en het feit dat ik hem in Spanje alleen nog maar kon bereiken via mail verontruste me.
'Beth, alsjeblieft, veeg je tranen weg, kruip je bed in en ga slapen. Ik beloof je dat alles goed komt. Nee, ik vergeet me kleine Beth niet. Ja, we blijven in contact. Ik beloof het,' zei hij met een stem die hoorbaar zekerheid beloofde.
Ik snikte en veegde met de mouw van mijn ochtendjas net op tijd een traan weg die over mijn wang naar beneden danste en zo mijn kin af wilde druppelen.
'Als jij het zegt, Erik,' zei ik al snikkend met werkelijk een toefje hoop in mijn stem. 'Dan ga ik nu echt slapen en stuur ik je morgenochtend nog een berichtje, oké?' zei ik al ietwat hoopvoller.
'Ja, is prima, schat,' zei hij glimlachend met een bemoedigend knikje. Even bleef het stil. Een stilte vol pijn vulde ons gesprek.
'Oké, dan. Slaapwel, Erik. Ik hou van je,' wist ik moeizaam uit te brengen. Daar was het afscheid voor drie weken.
'Slaapwel, Beth. Alles komt goed. Ik hou ook van jou, lieve schat. Doei,' antwoordde hij weer zo toonvast als mogelijk.
'Doei,' zei ik.
We wuifde allebei naar de webcam en worpen een laatste droevige blik op ons beeldscherm voordat zijn gezicht abrupt verdween op Skype en hij had opgehangen. De tranen vielen me aan in troepen en een pijnlijke ruk in mijn borstkas zorgde ervoor dat ik huilend ineen zakte. Mijn voeten vonden strompelend en met veel moeite een weg naar mijn bed, maakte een sprongetje en deden mijn lichaam op het matras vallen met mijn gezicht in mijn kussen. Het kussen werd nat van de tranen terwijl ik al snikkend het deken over mijn hoofd trok. Mijn hoofd barste van de pijn en de zorgen, maar toch wist ik die nacht nog twee uurtjes goed te slapen voordat ik weer moest opstaan en zou vertrekken naar Spanje.

Mike trok me aan mijn arm mee. Waar hij me naar toe sleurde, wist ik niet. Het maakt me ook niet veel uit. Ik werd al blijer dan ik zelf eigenlijk doorhad wanneer hij me zijn aandacht schonk. Ik had Mike ontmoet in Spanje, op de camping, en hij was de eerste jongen die me vanbinnen deed opfleuren, me verlegen maakte met lieve dingen en me heerlijk deed voelen in het leven. Zolang ik bij Mike was, was mijn leven perfect en compleet. Oké, dat was toen misschien nog niet in zulke hevige aspecten van toepassing, maar het was een mooi begin. Mike trok me uiteindelijk mee naar een rustig plekje achter een van de kampeerplaatsen, drukte me tegen een caravan aan en ... zoende me? Ik kon het niet geloven. Hij was me gewoon aan het zoenen. Mijn lichaam ontspande zich toen onze lippen elkaar vonden en ik leunde naar achteren tegen de caravan zodat hij zich nog meer tegen me aan kon vleien. Waar ik op dat moment mijn handen had gelaten, weet ik niet meer. Of ik toen te verlegen was hem aan te raken, weet ik ook niet zeker. Maar zijn handen legde hij op mijn taille op een manier waarop het twee puzzelstukjes leken die zich in elkaar voegde. Alsof zijn handen bedoeld waren mijn lichaam lief te hebben. Zijn tong vond de mijne en het voelde alsof ik droomde. Binnenin me ontplooide een gevoel van pure euforie zich en vanwege het geluk dat zich door mijn lichaam spreidde, kon ik amper stilstaan. Ik kon wel dansen. Ik bewoog onbewust dichter naar hem toe en mijn hart ging sneller kloppen. Alles was perfect tot het zwoele zomerweer, de zachte, frisse zomerbries, zijn lichaam eindelijk tegen het mijne tot de heldere sterren en de volle maan in een volmaakte sterrenhemel. Ik had HEM gevonden.