Remembering

Met een bonkend hoofd werd ik enkele minuten, of uren later wakker. Spontaan schoot mijn hand naar mijn voorhoofd, dat inmiddels gloeide. Ik zag Alice me bezorgd aanstaren. Haar ogen schoten even naar Ryan die rusteloos heen en weer liep. Zonder enige waarschuwing draaide hij zich in een flits om. Zijn diepbruine ogen staarden me levenloos aan.
'Alles oké?' vroeg hij met overslaande stem. Ik knikte bevestigend, maar greep meteen daarna naar mijn hoofd dat op springen leek te staan.
Alice schoof voorzichtig naar me toe en hield mijn gezocht in haar ijskoude handen. De koelte leek me enigszins bij positieven te brengen.
'Waar zijn we?' vroeg ik met een krakende stem.
'Ik denk dat jij ons dat het beste uitlegd,' antwoordde Ryan. Hij haalde een flesje water de voorschijn en zette dat aan mijn lippen. Ik dronk gulzig en bleef in zijn bruine ogen staren. Mijn hoofdpijn nam toe naarmate ik meer gefrustreerd raakte. Ik kende die ogen, dat wist ik.
'Wat bedoel je?' vroeg ik hem.
Hij spreidde zijn armen, waardoor ik gedwongen werd de binnenkant van de grot beter te bekijken. Natuurlijk zag ik niet veel. Uiteindelijk was dat ook niet nodig. De sfeer bracht me meteen terug naar de droom die ik eerder die dag had gehad. Ik stond voorzichtig op en streek met mijn hand langs de muren.
'Ik ben hier eerder geweest,' fluisterde ik. Ik draaide me om naar Ryan. 'Hoe ken je deze plaats?'
'Je dwong me om naar hier te komen,' antwoordde hij, terwijl hij naar me toe liep.
Ik keek hem verbaasd aan.
'Geweldige gave die je hebt. Eerlijk dacht ik dat ik immuun zou zijn voor je. Maar dat was zeker naïef.' Een glimlach speelde om zijn lippen.
'Waarom zou jij immuun voor me zijn?' vroeg ik niet-begrijpend.