~Chapter 5.9~

''We need to leave. You've seen too much at once.''

Louise had het hele uur lang geholpen met gewonden en doden naar binnen te brengen. In het begin had ze er moeite mee, met het zien van de gezichten van de vrienden en familieleden van de gevallen leerlingen en ook ouderen, met alle tranen, hartstochtelijke schreeuwen... Maar na een tijdje zette ze haar emoties uit. Ze mocht zich niet door alle verdriet laten ophouden. Ze moest doorgaan, iedereen moest veilig binnen zijn voordat een eventueel volgend gevecht van start ging.
Tot haar verbazing hielpen Blaise en Draco haar met tillen. Ze klaagde niet, ze had een enorm tekort aan energie en spierkracht en kon dus alle hulp goed gebruiken.
Het begon steeds lichter te worden en uiteindelijk vielen er geen mensen meer te halen. Louise liet zich tussen de brokstukken op de grond zakken en rustte met haar hoofd in haar handen. Ze was zo moe... Ze had niet het idee dat ze nog op kon staan, al hing haar leven er vanaf. Het duurde even, maar toen ze haar hoofd weer omhoog forceerde zag ze in de verste gestalten uit het bos tevoorschijn komen. Haar ogen werden spleetjes om het beter te kunnen zien, maar zodra ze zag wie het waren, wenste ze dat ze het niet had gezien.
'Blaise!' riep ze. 'Draco! Blaise!'
Het duurde even voordat ze kwamen opdagen, paniekerig en geschrokken, klaar om aan te vallen.
'Wat is er?' vroeg Draco. Maar nog voordat hij een volgende vraag kon stellen zag hij al wat er aan de hand was. Steeds meer mensen kwam het kasteel uit om te zien wat er gaande was, en verscheidene leerlingen begonnen te gillen, dingen naar de Death Eaters te schreeuwen. De grote groep Death Eaters kwam de brug op gelopen, steeds dichterbij, en Voldemort's stem galmde over het plein.
'STILTE! Het is over! Zet hem neer, Hagrid, bij mijn voeten, waar hij hoort!'
De halfreus knielde neer en legde voorzichtig een gedaante neer voor de Lord's voeten - Harry Potter. Maar hij kon onmogelijk dood zijn.
'Zie je wel? Harry Potter is dood! Snappen jullie het nu? Hij was niks, nooit, alleen maar een jongen die erop vertrouwde dat anderen zich voor hem zouden opofferen!'
Er klonken meer woedende beledigingen en Ron Weasley riep; 'Hij heeft je verslagen!' Vervolgens klonk er een harde knal die iedereen het zwijgen oplegde en Louise zette op dat moment een aantal stappen terug zodat ze volledig aan het zicht onttrokken werd. Blaise en Draco snapten de hint en gingen voor haar staan, maar Blaise pakte desalniettemin haar hand stevig vast.
Er klonk een knal en Neville Longbottom raakte de grond.
'Dat is Longbottom, master!' riep tante Bellatrix uit, en Louise voelde een steek van haat bij het horen van die stem. 'U weet wel, van de Aurors!'
Voldemort lachte. 'Maar je bent een Pureblood, of niet?'
'Dus? Wat maakt het uit of ik Pureblood ben?'
'Je bent dapper en bent van goede afkomst, Longbottom. Wij hebben mensen zoals jij nodig. Je zou een goede Death Eater zijn.'
Wat Neville daarna zei kon Louise niet hoorde, maar het werd gevolgd door een gejuich van de kant van de leerlingen.
'Hij moet oppassen,' fluisterde Louise in Blaise' oor. 'Heeft hij soms een doodswens?'
Louise keek toe hoe Voldemort's uitdrukking veranderde en hoorde hoe zijn stem zacht en dreigend werd.
'Goed dan. Dan kunnen we net zo goed met je doen wat we eerst van plan waren.'
Er klonk een dierlijk geluid en alle hoofden draaiden zich om naar het kasteel; uit een kapot raam kwam een vogelachtig dier gevlogen, het liet iets vallen dat Voldemort nauwkeurig opving.
'Er zal geen sorteerceremonie plaatsvinden op het nieuwe Hogwarts,' snauwde Voldemort toen hij doorhad wat hij in zijn hand had. 'Geen huizen meer. Iedereen doet wat Salasar Slytherin van ons wenst.'
Hij zette de sorteerhoed prompt op Neville's hoofd, wat zorgde voor een paar grinnikende Death Eaters.
'Laten we nu allemaal toeschouwer zijn van wat er met je gebeurd als je niet doet wat ik wil.'
Neville leek zich plots niet meer te kunnen bewegen en met een kleine zwaai van zijn toverstok zetten Voldemort de sorteerhoed in vuur en vlam. Op datzelfde moment begon de grond te schudden en vanachter het kasteel kwam een reus tevoorschijn, waardoor de reuzen van Voldemort's kan ook tot leven kwamen en eropaf gingen, wat maakte dat niemand nog veilig rechtop kon staan zonder van zijn plek afgeschud te worden. Blaise trok Louise mee aan haar ene hand en Draco aan haar andere.
'Rennen!' riepen ze beiden op hetzelfde moment. Louise merkte dat iedereen om haar heen ook dekking begon te zoeken, en terwijl ze rende zag ze vanuit haar ooghoek Neville met... een zwaard? Ze schudde haar hoofd en volgde de twee jongens.
In de Great Hall was niets anders dan chaos. Mensen renden rond, vielen neer, stuurden vloeken op een ander af. Er klonken schreeuwen, spreuken, gillen, er was te veel geluid en te veel beweging. Louise moest letterlijk meegetrokken worden door Blaise en haar broer, ze had nu moeite met rechtop te blijven staan.
'Kom op, Louise, we moeten hier weg!' riep Draco, of Blaise, ze wist het niet zeker. Als ze daar weg moesten, waarom hadden ze haar dan in eerste instantie de Great Hall mee ingenomen? Ze begreep nergens meer iets van. De grip op haar handen werd steviger. Een grote bos zwart haar trok haar aandacht. Haar tante leefde nog. Hoewel Louise haar enorm haatte, kon ze het haar moeder niet aandoen om haar tante hier achter te laten. Ze rukte zich los uit Blaise' en Draco's grip en rende richting haar tante, maar ze kreeg de nauwelijks de kans om dichtbij genoeg te komen. Molly Weasley versperde haar de weg.
'NIET MIJN DOCHTER, TRUT!' riep ze en Bellatrix kakelde sadistisch. Er ontstond een gevecht tussen de twee vrouwen en Louise schreeuwde dat ze moesten stoppen, dat ze op moesten houden, maar het was te laat. Bellatrix Lestrange's gemene grijns verdween van haar gezicht zodra ze zich realiseerde dat ze verloren had. Enkele seconden later stortte ze van de tafel af, de grond op, en bleef daar bewegingloos liggen.

'Daar zijn jullie! Ik was zo bang - Louise? Liefje, gaat het nog?'
De stem van Narcissa klonk van dichtbij en Louise draaide zich om en stortte zich in haar moeders armen.
'Moeder- tante Bella- en toen- Molly- ik- ik probeerde-'
Terwijl Louise voor het eerst sinds tijden haar tranen toeliet over haar wangen te stromen legde Draco zacht en gehaast uit wat er met Bellatrix gebeurd was. Narcissa wist zich sterk te houden. Haar armen sloten zich om Louise heen.
'We gaan, Louise. Dit is te veel voor je in één keer.'
Louise keek op naar haar moeder, die geen enkele keer geaarzeld had bij die woorden. Daarna knikte ze. Narcissa's hand omsloot die van Louise en voor de zekerheid sloeg Lucius nog een arm om haar heen. Langs de zijkant van de Great Hall wisten ze ongezien weg te komen - of misschien werden ze wel opgemerkt, maar vond niemand hen belangrijk genoeg om tegen te houden of tegen te vechten.
Hoewel ze zich veel moeite deed om bij te blijven, begon Louise nu echt te merken hoe verschrikkelijk slecht het met haar ging. Haar hele lichaam rilde van de kou en tegelijkertijd voelde ze zich duizelig, licht in haar hoofd, en alsof ze elk moment kon overgeven, ook al had ze alleen een appel en een kop thee gehad in de laatste weken.
Ze rook frisse lucht. Ze snoof de heerlijke frisse lucht op, en net toen ze dacht dat het beter met haar ging, dat ze in haar eentje rechtop kon blijven staan en de anderen van zich af had geduwd, verschenen er zwarte vlekken voor haar ogen en zakte ze door haar benen.

~~~~~~~~

VERY IMPORTANT MESSAGE

Ben jij fan van dit verhaal? (Dat hoop ik toch, aangezien je het tot nu toe leest o.0) Dan denk ik dat je het leuk zult vinden om te horen dat er een vervolgverhaal gaat komen - JA ECHT. IKR. I'M SO HAPPY. I HOPE YOU ARE TOO.
Om je alvast te abonneren op dit verhaal, dat hopelijk gauw van start zal gaan, hoef je alleen maar HIER te klikken.
Dank je wel! <3

Oh en....
HEEL erg bedankt dat jullie bij me zijn gebleven, until the very end.