7. First quidditch game

Abby POV.

Na een uurtje gepraat te hebben met iedereen, stelde Ginny voor om me een rondleiding te geven. Ze toonde me alle kamers terwijl de andere volgend en 'eer uitleg gaven. 'En dit is de kamer van Fred en George.' zei ze uiteindelijk als laatste. Ik wou even de kamer inkijken waarop Fred de deur dichtdeed. 'Wat hierin gebeurd is niet voor jou mooie oogjes bestemd.' zei hij met een grijns. 'Indrukwekkend.' antwoorde ik daarop terwijl ik met mijn ogen draaide. Hij en George begonnen te lachen.

'Hey, laten we Zwerkbal spelen!' zei Ginny dan opeens. Iedereen stemde mee en begon groepen te maken. Ik werd meteen in de groep van Harry, Ginny en Fred geplaatst. 'Ehm jongens?' vroeg ik onzeker toen ze de tactiek aan het bespreken waren. Ze keken om naar mij. 'Ik heb nog nooit Zwerkbal gespeeld, ik heb zelfs nog nooit op een bezem gezeten.' gaf ik toe. 'Hier,' zei Fred terwijl hij me een bezem gaf, 'ga er gewoon op zitten en het gaat vanzelf.'
'Ja, en dat gaat zo goed lukken.' zei ik sarcastisch waardoor hij moest lachen. Ik hield de bezem met één hand vast, wanneer opeens de bezem omhoog vloog en me mee trok. Ik zat nu een paar meter boven de grond te hangen. Ik greep de bezem goed vast, nu met twee handen, en klom er boven op. Toen ik er uiteindelijk opzat, vloog ik schuin en zat ik er nu omgekeerd op waardoor ik nu iedereen omgekeerd zag lachen, alsof de aarde de lucht was. Ik klom er weer bovenop, nu met meer succes, en probeerde zo hard mogelijk om te blijven zitten.

'Dus, wat is de bedoeling van het spel?' vroeg ik dan, mijn evenwicht behoudend. 'Probeer gewoon de bal in het doel te krijgen.' antwoorde Fred met een knipoog. Ik bedacht of ik dat wel goed had gezien, maar het was echt zo. Hij knipoogde naar mìj. Ik zei maar tegen mezelf om er niets achter te zoeken, het was waarschijnlijk gewoon vriendelijk bedoeld. Na een tijdje gezwerkbald te hebben, stonden we voor. Ik was totaal niet goed in sport, en dat bewijsde ik nogmaals bij deze wedstrijd, maat Ginny en Fred waren echt heel goed. Ze zeiden af en toe dat ik het goed deed, maar ik wist dat ze het alleen deden in medelijden en om me beter te laten voelen. Ik zag dat Hermelien ook niet zo'n sportief persoon was als ik.

Na een tijdje stopten we en iedereen was al op de grond geland. Maar ik was nog altijd in de lucht. 'Ehm, mensen? Ik kan nog niet naar beneden...help?' Riep ik hopeloos. Ze begonnen allemaal te lachen. Ik zag Fred iets tegen hun fluisteren, waarop ze allemaal vertrokken behalve Fred. Hij nam zijn bezem en kwam naar me in de lucht. 'Hey, hoe gaat ie?' Vroeg hij nonchalant alsof vliegen op een bezem het normaalste ding op de wereld was. 'Oh ja, alles echt perfect. Behalve dan het feit dat ik op een bezem zit hoog in de lucht en niet weet hoe te landen!' zei ik histerisch maar toch met een lach. Hij lachte met me mee. 'Hier, kom op mijn bezem en ik breng je beneden.'

Ik knikte. Dan probeerde ik van mijn bezem naar die van hem te gaan. Hij helpte me en dan zat ik op zijn bezem achter hem. Ik keek eventjes naar beneden en zag de grond wazig worden. 'Oh nee, we zijn echt heel hoog.' zei ik. 'Geen zorgen, hou me gewoon goed vast.' zei hij. Ik klampte me aan hem vast en dan begon hij naar beneden te landen. Toen we eindelijk op de grond stonden, probeerde ik recht te staan, maar viel bijna. Ik was het nog niet gewoon om terug op de grond te staan door het vliegen. Fred greep me net op het juiste moment zodat ik net niet viel. Toen droeg hij me 'trouw'stijl en ik gaf hem een verbaasde blik. 'Wat? Ik kan je toch niet laten vallen? Ik zal je gewoon dragen tot het huis.' antwoorde hij met een fonkeling in zijn ogen. Ik gaf hem een kleine glimlach, maar wist niet goed wat te zeggen.