Hoofdstuk Eén

"Interessant lokaal nieuws? Hoe gaan we dat doen? Dit is Richmond, het grootste nieuws afgelopen maand was dat het vuilnis een keer niet opgehaald was!" Tristen beet op zijn lip, de baas kon soms echt onmogelijke opdrachten geven.
"We vinden wel iets, saaie dorpen bestaan niet, er is altijd iets," zei Natalie, die Tristen aan zijn arm meetrok.
Natalie wilde huis aan huis gaan bij verschillende bewoners, om zo aan een verhaal te komen. Tristen vond het een vreselijk idee, ze zouden die mensen alleen maar storen, en wie gaat nu zijn privéleven vertellen aan een stel jonge journalisten?
Maar hij luisterde toch maar naar Natalie, niet dat hij veel keus had.

Natalie klopte op de eerste deur, Tristen had zijn notitieboekje en een pen al klaar.
"Kan ik jullie helpen?" mompelde het oude vrouwtje dat in de deuropening stond.
"Hallo mevrouw, ik ben Natalie en dit is mijn vriend Tristen, wij werken voor de lokale krant, Tomorrow in Richmond, en vroegen ons af of u nog iets interessants kon vertellen over iets wat ooit in het dorp gebeurd is?"
Natalie was altijd zo zelfverzekerd en gedreven om iets gedaan te krijgen en Tristen bewonderde dat, hij deed altijd het schrijfwerk, terwijl Natalie het praten deed.
"Het spijt me, schat, ik woon hier nog maar een jaar of twee en in die tijd is er niets gebeurd hier, ik kan je dus niet helpen," zei het oude vrouwtje met duidelijke spijt op haar gezicht.
"Het maakt niet uit, mevrouw, we zullen het bij iemand anders proberen," zei Tristen.

"Ik zei toch dat het huis-aan-huisplan niet ging werken, niemand hier heeft een verhaal!" klaagde Tristen toen ze van het huis van de vrouw weggelopen waren.
"Jij hebt soms ook echt geen geduld! We hebben het nog maar één persoon gevraagd!" zei Natalie, die al richting de deur van het volgende huis liep. Zuchtend liep Tristen achter haar aan, met dit tempo hadden ze nooit een verhaal binnen een week.

De hele dag gingen ze huis aan huis, alleen maar om dezelfde drie reacties te krijgen. Of iemand had een verhaal dat buiten het dorp gebeurd was, of een verhaal dat verzonnen was. Bij anderen werd de deur dichtgeslagen, meestal wanneer ze zeiden dat ze journalisten waren. En de meest voorkomende was de "Sorry, ik heb geen verhaal, maar nog veel succes!"
Om zes uur 's avonds, toen het langzaam donker begon te worden en Tristen de hoop al drie uur geleden opgegeven had, zagen ze een afgelegen, zeer slecht verzorgd huis.
"Hey! Dit huisje heb ik nog nooit gezien! En ik ken dit hele dorp! Kom, we gaan ernaartoe!" zei Natalie met de hoop dat ze een verhaal hadden.
Tristen keek haar onzeker aan: "Heb je de staat van dit huis gezien? Het is hoogstwaarschijnlijk verlaten en anders is het vast het huis van een of andere gestoorde gek! Laten we gewoon naar huis gaan, dan gaan we morgen verder zoeken."
"Dat zou toch goed zijn? Het zou geweldig interessant zijn als zou blijken dat er een freak in het dorp woonde!" zei Natalie opgewonden.
Tristen wilde haar tegenhouden, maar ze klopte al aan.
Het geluid van strompelende voetstappen, die richting de deur kwamen, waren hoorbaar, Tristen verstopte zich achter de eik in de buurt van het huisje, terwijl Natalie klaarstond om haar zelfde voorstelling te doen die ze al de hele dag gebruikt had.
Krakend ging de deur open en in de deur stond een slecht verzorgde, dronken man die met een dode blik naar Natalie keek.