Final Touch

[MilaPov]
12 uur 's nachts. Dat is best laat en ik ben nog niet eens klaar met mijn schets. Wanneer zou hij komen? 5 uur? 6 uur? Ik moest sneller zijn. Ik wou het echt afhebben voor zijn komst. Ik had gewoon te veel nagedacht...over hem. Ik twijfelde en wist niet wat waar was en wat niet. Ik zag de dingen zo : Ik was levend begraven en Bill haalde mij uit mijn graf. Best wel crapy als je het zo bekijkt. Ik kende niemand,zelfs de kopers van mijn schilderijen kende ik niet. En tot vandaag had ik maar één telefoonnummer in mijn geheugen,die vand de politie... Hoe zielig is dat nou? Dat ik echt afgesloten ben van het leven. Dat ik niets zeg en niemand ken,ik wil denk ik niemand kennen,behalve hem dan. Ik voel mij zo...herboren? Ik kan de juiste woorden hier niet voor vinden. Ik was in ieder geval veranderd. Ik keek naar het doek,het was zo mooi,en ik zou het aan Bill geven wanneer het af zou zijn. Concentratie,Mila. Ik weet niet waarom maar ik had automatisch een paar penselen in de verf gedopt. Weer die perfecte zonsondergang combinatie van kleuren. Met heel mijn hand kneep ik op de kwastjes en duwde ze op het doek neer,waar de zon onnauwkeurig op geschetst was. Olieverf. Olieverf kan je zién. Je kan het voelen. Je zou kunnen weten wat ik voel... Misschien.
Na dat verliep alles echt erg snel. Alsof ik een ton koffie had gedronken. Ik kniperde niet eens met mijn ogen en vergat te adem. Ik zat vast in mijn creatie. Alles was gekleurd,behalve een klein stukje zon. Ik pakte mijn zwarte pen en schreef een tekstje op het witte deel van de zon. Na wat wachten had ik het ook ingekleurd en was de tekst niet meer zichtbaar. Toen zette ik enkele stappen naar achter en bekeek mijn werk. Ik was,sind een lange tijd,echt trots op mijn creatie.In de hoek van het doek,waar de verf nog niet droog was,schreef ik met mijn vingers mijn naam. Het was onduidelijk maar zichtbaar. 04.24 Misschien zou ik gaan slapen? Nee. Ik lachte in mijzelf. Ik kreeg zin in ijs dus rende ik naar mijn koekast. Geen ijs,verdorie. En er is natuurlijk nog niets open. Ik keek in de kast naast de koelkast. Bakmeel. Ik asocieërde het met taart. Volgens mij waren er nog ergens appeltjes. Ach,waarom ook niet?
[BillPov]
Ik sliep niet,mijn hoofd was gevuld met...gedachten. Zou ik nu vertrekken of later? Het was dan ook 4.47 uur. Nee!probeerde ik mijzelf te overtuigen. Mooi hier blijven,Bill. Ik ademde diep in en uit. En sloot mijn ogen. Waarom had ik ook alweer 7 Red Bulls gedronken? Omdat ik wakker wou blijven? Tfoe,ik haat wachten! Ik wacht al heel mijn leven en nu kan ik het echt niet meer! Echt niet. Ik sprong van mijn bed. Al lang was ik aangekleed. Ik pakte mijn auto sleutels. En trouwens,het was wel even rijden naar Milas huis. Dus wat maakte het nu uit? Ik stapte het appartement uit en vergat bijna om de deur te sluiten. Nou ja,dan wordt mijn broer maar vermoord door gestoorde mensen. Oh,wat ben ik wreed. Ik wam tot het besef dat als ik de trap zou nemen het langer zou duren voor ik beneden was en dan zou ik niet gek lijken tegenover Mila. Dus nam ik de trap,enkel een klein detail ontglipte mij. Ik woonde op de 12de verdieping. En was maar op de negende verdieping na zo'n 5 minuten. Ik ben toch niet zo snel als ik had gedacht. Gewoon de lift nemen. Ik gehoorzaamde mijn hersenen.
Eenmaal beneden was ik veel sneller. Ik rende naar mijn auto,stapte megavlug erin en startte de motor. Snel reed ik weg. Ik leek wel een wegpiraat. Vandaag mocht alles,er is toch niemand op de baan.
Na een kwartier was ik al aan de grote gebouw waar Mila woonde. Ik keek naar mijn klok. 5.17 uur. Ik negeerde de tijd en stapte naar binnen. De lift in. Alles leek zo langzaam te gaan en ineens...was ik er. Ik was niet zenuwachtig,althans,dat dacht ik toch... Een paar stappen en dan was ik bij de grote eiken deur. Ik klopte,want ik zag de bel niet. Na enkele momenten werd de deur door Mila opengedaan. Zij had de meest engelige lach. Misschien kwam het doordat zij er zelf één was.''Kom binnen.''zij zette de deur wagenwijd voor mij op. "Dank je." klonk het uit mijn mond automatisch. Ik keek even in haar ogen,een mengeling van engelblauw en grasgroen. Mila staarde terug. Ik glimlachte en omhelzde haar. "Heb je soms zin in taart?" vroeg zij. "Zeker weten!" van de zenuwen had ik niet zoveel gegeten. Het leek alsof in voor het eerst een "date" had ofzo. Maar het feit was,dat dit niet eens een date is. Ik volgde de engel. Een geur van appel drong tot mij door. Waarschijnlijk zachte,gele appeltjes. Sinds wanneer was ik een expert op dat gebied? Zo gelukkig als een kind ging ik aan tafel zetten. Mila legde een bord met een stukje taart en een warme chocomelk. Ik voelde mij weer 3 jaar oud. De tijd wanneer je je nooit zorgen maakt over morgen. Mooie tijd. Mila zat naast mij en keek mij geïnterseerd toe. "Jij eet echt fascinerend." zei zij opeens. Ik probeerde iets te zeggen maar had nog een stuk appel in mijn mond. Snel kauwde ik want ik wou zo snel mogelijk antwoorden : "Dat heb ik alleen bij appeltaart." Zij lachter en zei : "Ik ben blij dat het je bevalt". "Dat het mij bevalt,dit is gewoon de lekkerste taart ooit! Ik voel mij weer een peuter,weet je." Zij gaf mij een moederlijke blik en ik keek met puppieoogjes terug. Ik knuffelde haar,volgens mij te hard,anders had zij niet gezegd dat zij geen lucht kreeg. Haar hoofd rustte op mijn schouder. *Zucht*