006. Carly

'Cilia is de laatste tijd er afstandelijk. Valt het jouw ook op?' Charlotte zit op m'n bed. 'Komt het door die jongen? Of.. de meet-en-greet?' 'Ik weet het niet' 'wanneer is de meet-en-greet eigenlijk?' 'Over twee weken.' 'Omg, zo snel al' 'jaaaaa' 'ik heb er echt zo'n zin in!' 'Ja, ik ook. Maar ik moet gaan. Ik moet op tijd thuis zijn.' 'Okay, doeii' 'byee' Beneden hoor ik een deur dicht slaan. Even later zie Ik Charlotte door het raam weg fietsen. Komt het door mij dat Charlotte en Cilia niet meer met elkaar praten? 2 beste vriendinnen. Ach Cilia moet zich niet zo aanstellen. Dat moet ik geloven. Opeens krijg ik het benauwd. Ik moet naar buiten. Even later zit ik in het park. Ik zie hoe een klein meisje de eendjes voert. Zij heeft geen problemen. Zij is gelukkig met alles wat ze doet. Waarom kan ik dat niet? Het brood is op. Ik kijk toe terwijl 3 hongerige eenden achter haar aan rennen. Het meisje giert van het lachen. Haar moeder zegt wat tegen haar en hand in hand lopen ze het parkje uit. Nu ben ik helemaal alleen. Hoewel, alleen? Ik zie hoe een groepje meiden het park in komen lopen. Ik sta op en wil naar de vijver lopen. Achter me hoor ik het groepje lachen. 'Zij is echt dik' hebben ze het over mij? 'Ze moet nodig gaan dieëten' ik kijk om. Een paar meiden kijken me aan en dan lachen ze. ze hebben het echt over mij denk ik verdrietig. Het gelach sterft weg. Het groepje heeft het park verlaten. Nu zit ik aan de rand van de vijver. De randen zijn dicht gevroren, maar in het midden zwemmen de eenden. 'Jullie hebben ook al zo'n makkelijk leven. Het enige waar jullie je zorgen over maken is of jullie genoeg eten krijgen, hé!' Okee, ik draai nu echt door. Ik schreeuw tegen eenden! Maar zelfs de eenden geven geen antwoord. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld. De tranen rollen over m'n wangen.