Chapter 38

Mijn examen was dankzij Harry uiteindelijk toch nog goed gelukt naar mijn idee en snel deed ik hem een berichtje. Hij was nu nog twee weken weg voor het geven van interviews, en deelopnames voor hun nieuwe single. Dat betekende nog twee weken geen Harry en hoewel ik wel aan het einde van mijn tussentijdse examens zat, heb ik hem liever om me heen. Vrolijk loop ik naar Destiny's huis toe met, jawel, fruit en gezonde snacks in mijn tas. Het heeft namelijk enigszins geholpen en ik zal zo dan ook zeker een fruitschaal klaarmaken voor Destiny en mij. Daar aangekomen loop ik direct door naar de keuken om te beginnen met schillen en snijden.
'Amelia?!'
'Yeah, yeah. I'm coming, I'm making a snack first!'
'Amelia!!!'
'What?'

Vragend draai ik me om waar Destiny me met een wit gezicht aan kijkt.
'What's wrong?' vraag ik rustiger nu ik zie dat er iets aan de hand is. Ze heeft een blad stevig tussen haar armen geklemd en zodra ik naar haar toe loop om het blad uit haar armen te halen knikt ze stevig "nee".
'It's probably nothing. Just a mistake, something misunderstood.' Ze begon zich steeds vreemder te gedragen en ik begon me er inmiddels wel aan te irriteren. Met een snok trek ik het blad uit haar armen en loop direct naar de keukentafel toe waar ik het blad opensla. Steeds sneller ga ik van pagina naar pagina tot ik vind wat ik schijnbaar gezocht had. Een foto van Harry met hetzelfde meisje uit Frankrijk als ik de vorige keer gezien had. Dit keer lopen ze echter niet Frankrijk. Ze zouden nog in Italië moeten zijn en de ineengestrengelde handen zegt genoeg. Hoewel Harry zich probeert te verbergen is het totaal mislukt. Ik laat mijn vinger over de foto gaan, waarbij ik het meisje bedek met mijn wijsvinger voordat er een traan over mijn gezicht naar beneden dwarrelt. Hoe kon hij dit nu doen. Zeker na de afgelopen weken. Hij heeft me zelfs geholpen met leren een paar dagen geleden nog maar! Zo schijnheilig kan hij toch niet zijn?
'Amelia. I am so sorry.' Verdwaasd staarde ik nog steeds naar de foto en las woord voor woord de tekst die ernaast stond. De woorden die geschreven worden zou ik kunnen negeren, zolang er maar geen afbeelding was die de tekst versterkte.... dat was nu wel het geval. Je zag de verbazing in Harry's gezicht. Waarschijnlijk had hij niet verwacht gesnapt te worden.... Helaas voor hem is dat nu wel gebeurd.
Toen ik opkeek naar Destiny zag ik dat ook zij tranen in haar ogen had en terwijl de mijne al stroompjes hadden veroorzaakt op mijn gezicht, voelde ik nu pas mijn hart samentrekken. De zoute smaak die achter werd gelaten in mijn mond negerend werd ik in een stevige omhelzing getrokken door Destiny, voordat ik begon te hyperventileren. Een vervelende eigenschap van me die ik maar niet kwijt leek te raken. 'Relax Amelia, breathe in and out slowly before you faint.' Ik probeerde het echt, maar het zuurstoftekort kon ik niet tegenhouden. Alles werd zwart om me heen.....

'Amelia. Wake up!' Langzaam open ik mijn ogen en een hoofdpijn overvalt me waardoor ik snel mijn ogen weer sluit. 'Say something babes.'
'Since when did you change my name from Ames to babes.' Gelijk voelde ik een gewicht op me en twee armen om me heen.
'Don't you ever dare to scare me this much again.' Even later glijdt ze van me af, waardoor ik weer rechtop kan gaan zitten. Even kijk ik naar de keukentafel waar ik nog steeds het bewijs zie liggen dat ik dit alles niet gedroomd heb. 'Please promise me I never have to see him again.' Wanhopig staarde ik naar Destiny. Dit keer wilde ik het van haar horen. Ik wilde dit keer de persoon zijn die bevestiging nodig had, steun nodig had, niet andersom. 'I promise'. De eerste keer had ik hem al duidelijk gemaakt dat ik het niet nogmaals wilde zien. Hij had zich er goed uitgepraat met een smoes, maar dat zou hem niet nog een keer lukken. Alsof de duivel hemzelf mij had horen praten ging mijn telefoon, waardoor ik gebiologeerd naar het scherm staarde, waar nog steeds de naam "The Guy" stond. Dit keer was het alleen niet op een goede manier. De melodie stopte en even later begon het weer waardoor ik min of meer uit een trans leek te ontwaken. Alsof hij wist dat ik niet op wilde nemen, kreeg ik even later een berichtje. Een berichtje die ik weigerde te lezen. 'I need a new phonenumber.' zei ik terwijl de ringtone nogmaals door de lege kamer te horen was. Knikkend stond Destiny op, waarna ze zowel haar als mijn jas pakte.

Ik sprong achterop bij haar op de fiets, waarbij de frisse lucht mijn warme gezicht verkoelde. Hij heeft me gewoon gebruikt, misleid en voorgelogen. Opkomende tranen probeerde ik weg te slikken. Ik mag niet om hem huilen, hij is het niet waard. Met een zonnebril over mijn gezicht geschoven kwamen we aan bij de telefoonwinkel, waar Destiny het woord begon te voeren. Omdat ik een abonnement heb, ging het iets trager dan normaal, maar binnen twee dagen zou het abonnement overgeschreven zijn op het nieuwe nummer.

Terwijl ik thuis alle nummers die voor mij belangrijk zijn aan het opschrijven ben, blijf ik hangen bij Harry's nummer. Zelfs al zou ik zijn nummer niet opschrijven, hij blijft altijd in mijn geheugen gegrift. Een half uur, 29 gemiste oproepen en 64 nieuwe berichten later is het tijd om de simkaarten te wisselen. Mijn oude simkaart gooi ik tussen mijn ondergoed, terwijl ik de nieuwe in mijn telefoon doe. Zodra ik deze opgestart heb voel ik me net zoals die telefoon. Geheel leeg, zonder inhoud. Trillerige lucht verlaat mijn mond bij het uitademen, terwijl ik alle nummer er weer in zet en iedereen kort laat weten een nieuw nummer te hebben. De nummers van de mannen staan er wel in, maar als ik hun mijn nummer geef, is alles voor niets geweest. Het hele examen kan mij morgen niet eens meer schelen en nu pas voel ik de snikken omhoog komen. Verbergend in mijn kussens begin ik ongecontroleerd te huilen. I am such a fool

En, wat vinden jullie ervan?