Fear O22

Een paar weken later..

Minder dan verwacht, loop ik stralend het pad weer op. Het vertrouwde pad. Waar ik zolang naar uit kijk, elke week weer. En nu is het weer zover.
Ik heb niet echt een perfecte week erop zitten op school, maar dat maakt niet zoveel uit vandaag. Het enige wat telt, is dat ik hier nu ben. Bij jeu de boules.
Waar ik hoor. Waar ik me thuis voel. De enige plek waar ik me ooit echt thuis gevoelt heb. Aan mijn voeten kan ik het ook merken - ze hebben er zin in vandaag.
Ze bewegen zich sneller voort dan normaal. Dan ik ooit gemerkt heb. Ik sloeg even mijn ogen neer. Al is het nu de juiste dag.. Ik moet weer mijn angsten onder ogen komen. De perfecte gelegenheid, en locatie, dat zou hier zijn. Met mijn ogen scan ik alvast de kleine kantine af, maar er is nog geen spoor te bekennen van Jack. Zou hij wel op komen dagen? Jawel, toch? Nogmaals kijk ik om me heen. Naar het pad waar ik zojuist vandaan kwam, met de fiets. Ik hoop zo..
Vanaf daar kan ik even niet meer helder nadenken. Hij, waarvan ik denk dat hij niet meer zou komen, komt zojuist de hoek om fietsen. Mijn hart zou voor een dag weer geheeld blijven. Hoewel ik eigenlijk iets anders in gedachten heb. Dit zou het perfecte moment kunnen zijn.. Bevestigend in mijn hoofd. Ik blijf hem volgen.
Totdat hij zijn fiets weg zet, op dezelfde plek waar hij hem altijd neerzet. Door een plotselinge verandering in mijn lichaam, snel ik opeens de kleine kantine in.
Oh, ja. Het zijn nog steeds mijn angsten. Nog steeds diezelfde gevoelens, die mij de stuipen op het lijf jagen. Ik walg ervan. Waarom kan ik nou niet voor één keer normaal zijn? En me normaal kunnen gedragen, en zeker tegenover mijn beste vriend. Wat zal hij wel niet van me denken..
Met een zelfingenomen glimlach bekijk ik de mensen die al binnen zijn. Mijn gezicht moet al haast rood aangelopen zijn, maar dat maakt me niks uit.
Voordat ik mijn ogen weer naar het raam begeef, loop ik eerst naar een tafeltje toe, om er vervolgens erop te gaan zitten. Ik heb me voorgenomen om rustig te blijven. En niet meteen om elk klein dingetje zenuwachtig te worden. Maar ik kan het eenmaal niet tegenhouden. Als het gebeurt, dan gebeurt het ook.
En ik kan het me dan ook niet voorstellen als ik het al zou durven. Wat nou als ik het echt doe? Wat zou het me dan opleveren? Het enige wat het me zou opleveren, is mijn angsten. Ik zou voor een moment weer die angsten gaan voelen. Er gaan nog zoveel vragen door mijn hoofd heen, waar ik nog steeds geen antwoord op heb gehad. Wil ik dit wel? En zo ja, hoe ga ik dit aanpakken? Misschien komt het vanzelf. Moet ik de eerste stap zetten, of hij?
En wat wil hij? Ik weet het niet. Hij heeft het er nog niet over gehad. Lang heb ik niet om daarover na te denken. Ik laat het er op dit moment bij, als de deur opengaat, en ik zachte voetstappen dichterbij hoor komen. Diezelfde glimlach staat nog op mijn gezicht, als hij langs loopt. "Ja, ook hoi." Na deze opmerking kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Moet dat nu zo nodig zo? Verbluft draait hij zich om, en blijft hij me een tijdje aanstaren. Alsof het niks is.
Nee, het is niet niks, dat weet ik. Waarom doet hij dit? Kijkt hij mij nu aan, of is het iemand anders? Het kwartje valt. Naast me zie ik nog iemand staan.
Hmm. Waarom denk ik dan ook dat hij mij aankijkt.. Of ik wil het zo graag, of mijn hoofd is raar aan het doen vandaag. Nogmaals glijdt er een zucht over mijn lippen. Ik heb even genoeg van mijn hoofd. Ik wil niet alleen denken, maar ook doen. En dat kan ik zo niet, als ik alleen maar blijf denken. En blijf twijfelen.
Dat is namelijk niet goed voor me. En als ik het blijf doen, gaat het een gewoonte worden. Ik trek mijn jas even recht. Zo, ik ben er helemaal klaar voor.
Wat er ook gaat gebeuren. het duurt even voordat het tot me doordringt dat hij me nu wel aankijkt. Ik concentreer me niet op hem. Zijn gezicht straalt een bepaalde emotie uit, zie ik. Een bepaalde emotie die ik niet kan plaatsen. Onmiddellijk begrijp ik het. Hij probeert me iets te zeggen. Hitte overspoelt mijn lichaam, tot aan mijn haar aan toe. Ik weet niet wat hij bedoelt, maar ik kan mijn vermoedens al bijna vaststellen. Al een paar weken heeft hij het er al over.
Over het gene waar ik zo bang voor ben geweest. Ik heb echter niet verwacht dat het iets is waar ik me hier druk over zou moeten maken. Ik kijk opnieuw naar hem, maar zijn gezicht staat nu neutraal. Ik wacht wel af. Ik zou wachten, al duurt het nog jaren voordat ik het durf. Tenminste, zo voelt het. Alsof het nog dagen, nee, jaren gaat duren.