005. Cilia

Zodra Charlotte uit zicht is barst ik in huilen uit. Wat gemeen. Ik ben toch haar beste vriendin, al 10 jaar. Carly kent ze nog maar een half jaar. Het liefst wil ik nu zwemmen. Zwemmen in de zee. Maar ja de zee is te koud in de winter. Ik besluit om naar het zwembad te gaan. Ja dat is wat ik ga doen. Zo snel mogelijk fiets ik naar huis.

40 minuten later ben ik in het zwembad. In het water voel ik me helemaal thuis. Ik kan me alle kanten op bewegen. 'Ik wist niet dat hier ook mermaids zwemmen' klinkt een stem achter me. 'Hoi' zeg ik verlegen. Ik durf niet te vragen wat hij met Carly deed. Carly.. van die naam Al word ik al helemaal boos. 'Ach little mermaid wat is er aan de hand? Je lijkt zo boos?' Deze jongen... hij is zo lief. Ik kan niet langer boos blijven en ik begin te huilen. Hij trekt me tegen zich aan. 'Sst, little mermaid, je hoeft niet boos of verdrietig te zijn. Daar ben je veel te mooi voor' het is zo fijn om bij hem te zijn. Ik ken hem nog maar net en nu al weet hij altijd het juiste te zeggen. 'Hoe heet je eigenlijk?' snik ik tussen mijn tranen door. hij hoort het niet. 'Zullen we omkleden?' Vraagt hij. Ik knik. We zwemmen naar de kant en hijsen ons er op. Na het douchen maakt hij alle twee de lockers open. Eerst legt hij al mijn spullen in mijn kleedhokje en daarna al zijn spullen in het hokje ernaast. Dan komt hij naast me staan en zegt:' little mermaid, je bent toch zo mooi.' Ik wil hem vragen wat hij met Carly deed, maar mijn adem stokt in m'n keel. Hij geeft een zacht kusje op m'm voorhoofd en dan verdwijnt hij in z'n hokje.