19.

Allison Wright’s P.O.V.

Louis stond me met een glimlach aan te kijken, terwijl Zayn de kamer verliet. Ik wilde hem heel graag een glimlach terug schenken, maar ik kon het niet opbrengen. Mijn hoofd maakte alles zo verwarrend en zond vermoeide signalen naar mijn lichaam uit. Het deed niet meer wat ik wilde. Ik deed niet eens mijn best meer om de opnieuw gevolgde stilte te doorbreken.
Maar Louis zei ook niets. Hij staarde me alleen maar aan. Met die bekende twinkeling in zijn ogen kon hij zo ieder meisjeshart veroveren, maar het irriteerde me nu. Ik wilde alleen zijn. Slapen. Eigenlijk wilde ik het liefst naar huis.
“Zullen we iets leuks gaan doen?,” vroeg Louis na een tijdje.
Ik aarzelde even. Ik wilde hem niet teleurstellen, maar ik had echt geen zin om nu met hem alleen te zijn. Ik wilde even geen aandacht van iemand. Gewoon alleen zijn.
“Ehm... nou,” stamelde ik.
“We kunnen naar het zwembad,” onderbrak Louis me. “Maar daar is de rest ook. Misschien is het leuker als we even alleen kunnen zijn. Heb je zin om samen ergens te gaan eten?” De glimlach die rond zijn lippen speelde haalde me bijna over, maar ik kon mezelf er nog net van overtuigen dat dat niet eerlijk zou zijn tegenover hem. En tegenover Zayn. Maar vooral tegenover mezelf. Wie hield ik nou voor de gek? Ik vond Louis niet leuk. Ik wilde hem niet. Ik wilde Zayn. Maar die had ik zojuist afgewezen. Waarom eigenlijk? Was het angst? Was het onzekerheid? Ik wist het niet eens.
“Maar we gaan toch zo met de rest eten?,” probeerde ik zo nonchalant mogelijk te antwoorden.
Hij knikte. “Ja, maar misschien vind je het leuker om samen wat te gaan eten. Gewoon, wij met z’n tweeën.”
Hoe kon ik zijn lieve oogjes nou weerstaan? Ik wilde hem niet kwetsen. Ik zocht naar de juiste woorden om hem subtiel af te wijzen, maar het lukte me niet. Mijn hoofd was nog te veel met Zayn bezig. Ik voelde zijn lippen nog steeds op de mijne gloeien en zijn aanraking zat in mijn huid gebrand.
“Nou...,” mompelde ik.
De openslaande deur verstoorde ons gesprek. Liam kwam vrolijk binnenwandelen. De handdoek die hij over zijn schouder had hangen, haalde hij van ontblootte gespierde lichaam af en gooide die ergens in de badkamer neer. Hij schrok toen hij ons zag. “Oh, sorry,” verontschuldigde hij zich. “Zal ik jullie even alleen laten?”
Louis knikte. “Ja, dat zou fij–”
“Nee hoor, dat hoeft niet.” Ik onderbrak hem, terwijl ik mijn hoofd schudde. “We waren ons aan het klaarmaken voor het eten zo.”
Liam glimlachte. “Oh, oké. Ik kwam ook even wat droge kleren aantrekken. Zullen we zo dan maar naar de eetzaal gaan?”
Ik knikte opgelucht. “Ja,” antwoordde ik.
Ik probeerde zo onopmerkelijk mogelijk de blik op Louis’ gezicht te ontcijferen, maar hij liet niets merken. Ik hoopte vurig dat ik hem niet gekwetst had.
Liam leek te merken dat de sfeer wat ongemakkelijk was en keek van mij naar Louis en weer terug. Hij had door dat ik niet wist wat ik met deze situatie aanmoest dus hij besloot me te helpen. “Louis,” mompelde hij. “Zou jij tegen de rest even willen zeggen dat wij over een kwartiertje in de eetzaal zijn?”
Louis leek even te twijfelen maar knikte uiteindelijk en verliet de kamer.
“Dankje,” zuchtte ik, toen de deur werd dichtgedaan.
Liam schonk me een glimlach. “Geen dank,” antwoordde hij. “Louis kan soms nogal opdringerig zijn.” Hij gaf me een knipoog en verdween de badkamer in. Maar niet voor lang. Na nog geen minuut kwam hij weer tevoorschijn met een geschrokken blik in zijn ogen.
“Wat is er?,” vroeg ik bezorgd.
“Ik ben het helemaal vergeten,” mompelde hij.
“Wat ben je vergeten?”
Hij kuchte. “Je zus.”
“Oh, dat.” Ik zuchtte en liet mijn ogen zakken. Vandaag was het drie jaar geleden dat mijn zus was overleden. Vermoord. Ze hebben de daders nooit kunnen vinden. Ik praatte er niet graag over, omdat het me te veel pijn deed. Mijn zus was alles voor me. Ze beschermde me, ik kon haar vertrouwen en ze was er altijd voor me. Ik heb altijd geloofd dat haar dood de nekslag voor het huwelijk van mijn ouders was. Waardoor het nog zeerder deed.
“Gaat het?” Liam wreef zorgzaam over mijn rug toen hij zag dat mijn ogen vochtig werden.
Ik knikte. “Jawel,” antwoordde ik. Ik schonk hem een glimlach om hem te overtuigen. Nadat Liam me omhelst had, haalde ik diep adem en duwde hem richting de badkamer. “Ga je nou maar omkleden,” zei ik. “Anders is de rest al klaar met eten als we aankomen.”
Hij glimlachte bemoedigend en sloot de deur van de badkamer.

Zouden jullie zo lief willen zijn om een kijkje te nemen bij deze story: Vriend of Vijand?
En een abo nemen. En een kudo geven. I'd love you forever.