-010-

POV Rein

Ik kijk achterom en zie Daan, Nils en Owen aankomen schaatsen. Die hebben mij dus ook zien vallen, geweldig ga ik nog zo´n halfjaar aanmoeten horen. Daan kijkt me grinnikend aan en steekt zijn hand uit. Ik pak hem aan en trek me aan hem op waarna hij in mijn oor fluistert ´Zo Rein dat heb je maar weer mooi gefixd´. Ik zucht, waarom moet ik me nu altijd bij meisjes voor gek zetten? Kan ik niet een keer gewoon normaal doen? Misschien moet ik het goedmaken door haar uit te nodigen iets te gaan drinken. Net op het punt dat ik me mond wil opendoen om het te vragen komt ze er tussen ´Kom we gaan´ gelijk pakt ze de hand van haar vriendin vast en schaatst naar de uitgang. De jongen die naast haar stond komt begint nu te vertellen. ´Normaal is ze nooit zo hoor. Alleen ze denkt, denk ik dat ze zichzelf voor schut heeft gezet wat natuurlijk nergens op slaat´. ´En als we dan zo thuis komen dan kan ik haar weer troosten omdat ze niks durfde te zeggen´. 'Ben je haar broer' vraagt Nils nieuwsgierig. 'Jah soort van, lang verhaal'´Maar goed ik zal eens kijken hoe het met haar is´. Hij schaatst nu ook richting de uitgang. 'Leuke familie he'? zegt Nils terwijl ik richting de uitgang kijk. Langzaam wordt ik rood. 'Aanstaande schoonfamilie misschien'? zegt nu ook Owen. Ik zucht 'Ik weet niet eens hoe ze heet, en ik ken der niet eens goed'? 'Iris' zegt Nils 'Huh wat'? vraag ik. 'Ze heet Iris dat zei die vriendin net, en trouwens je lach net zo'n 5 minuten met haar op het ijs lang genoeg om te weten of je haar leuk vind'. 'Oke misschien vind ik haar wel leuk maar zij mij niet want ze maakte dat ze van het ijs afkwam'. 'Dat weet je niet, ze kan ook een andere reden hebben' zegt Owen. 'Kom op ga naar haar toe, straks is ze weg hoor' dringt Daan aan terwijl ze me voorzichtig richting de uitgang duwen. Ik schaats naar de uitgang en stap van het ijs af. Tussen de bankjes door kijk ik of ik Iris zie staan maar nergens zie ik haar. Op het laatste moment zie ik haar het plein affietsen. Ik schop mijn schaatsen uit en ren richting het einde. 'IRIS WACHT'. Mijn hart gaat sneller kloppen wanneer ze om kijkt maar direct daarna kijkt ze weer naar voren en fietst weg. Daan komt naast me staan 'het komt wel goed we vinden haar heus wel terug'. Ik schud mijn hoofd 'hoe kunnen we haar nu ooit terug vinden als ik niets van der weet behalve haar naam'. 'Het komt goed dat weet ik zeker, jullie passen gewoon goed bij elkaar. Jij bent klein en zij is ook mini dat is gewoon zo cute'. 'Daan ik ben niet klein oke'? 'Oke je bent gegroeid maar we vinden haar wel desnoods plaatsen we een oproep op twitter ofzo'. Ik grinnik 'daar komen alleen maar valse reacties op'. 'Ach misschien spreekt er een de waarheid en vinden we haar'. Ik loop terug naar een van de houtenbankjes en ga met me hoofd in mijn handen erop zitten. Ik heb gewoon geen behoefte in hun reacties.

'Ehm Rein' Nils komt naast me zitten. 'Nee laat maar Nils ik hoef niet te horen dat we haar wel vinden want dat is toch niet zo, ik heb het gewoon verpest'. 'Jah misschien wel maar je kunt het toch goed maken'. 'Ik heb iets wat je opvrolijkt'. 'Wat'? ik kijk Nils hoopvol aan. 'Nou op de plek waar jij tegen haar opknalde vond ik deze mobiel' Nils laat een witte mobiel zien met een achterkantje van de Eiffeltoren. 'Maar dat is geweldig' roep ik blij. 'Ja er is alleen een nadeel, er zit een wachtwoord op'. 'Wacht ik heb een idee' zegt Owen. Wat nou als we............