5.5

Bill Kaulitz

‘Wauw..’ meer kon ik niet over mijn lippen brengen. Ik keek haar verbijsterd aan. Dit alles was de reden waarom ze zich zo afsloot. Het niet meer gekwetst willen worden en het zelf niet meer willen kwetsen. Wat die jongen heeft gedaan was niet oké, alleen dat ligt in het verleden en die dingen kun je niet meer veranderen, hoe lang je er ook over na zult blijven denken. Je moet het accepteren en verder gaan, iets wat ze zojuist een uur geleden heeft beseft.

Een moment is het stil, ze staart voor zich uit. Ze is verzonken in gedachten. Ze keek me niet aan, en was dat volgens mij het komende half uur nog niet van plan. Ik schoof iets dichter naar haar en sloot haar in mijn armen. Op dit moment als ik in haar schoenen had gestaan had ik dat ook fijn gevonden. Ze liet haar strak gespannen schouders wat meer ontspannen en legde zich tegen me aan. Langzaam streek ik mijn handen door haar lang golvende haren.

‘Luchtte het op?’ uit een mompel en een knik kon ik op maken dat het een ja was. ‘Gelukkig.’ Een moment stilte vulde de kamer weer. ‘En Sylvene ik wil dat je weet dat ik er voor je ben als je iets kwijt wilt.’ Het was er uit, ik had het gezegd, mijn hoop dat zij mij nu kon vertrouwde en zich niet bang of opgesloten hoefde te voelen. Haar houding veranderden en ze keek me recht aan, haar ogen zagen rood, maar juist niet meer dat angstige van net. ‘Je meent het of niet?’. Ik week mijn blink van het hare. Wat ik zojuist had gezegd meende ik inderdaad, iets wat ik niet snel over mijn lippen kreeg, nooit op die manier. ‘Ja ik meen het Sylvene.’ Ik keek terug, ze had een kleine glimlach die haar gezicht prachtig sierde. ‘Dankje, het betekend veel.’ Ze sloot haar armen rondom mijn middel, zo verloor ik mijn evenwicht.

Zij lag in mijn armen languit op haar bed, geluk in ongeluk. Of ik dit moment erg vond, totaal niet.

‘Waag het Tom! Je gaat niet met die controller gooien!’ prompt schoot ik in de lach. ‘Jullie hebben hier vast een gameconsole niet?’ Sylvene had een brede grijns op haar gezicht en kinkte. ‘Ja tuurlijk, en volgens mij heeft Tom zojuist de kracht ondervonden van Daniëlle haar game kunsten.’ ‘Dit moet ik mee maken!’ ik trok Sylvene recht en rende met haar de woonkamer in. Tom wild gebarend met zijn handen, een reeks met scheldwoorden vervolgde uit zijn mond, hij had daadwerkelijk verloren van een meisje. Zijn grootste nachtmerrie. Sylvene maakte haar hand los van de mijne en liep breed grijnzend op Daniëlle af. ‘Nice one!’ met een goed vervolgde high five.

Reacties, maybe kudo's ?