# 1 - The Doctor and Elisabeth Daniels.
Elisabeth Daniels werkt in een museum wanneer ze op een avonddienst de Doctor tegen komt, wie haar redt van de Weeping Angels. Vanaf dat moment reist ze mee met hem door Time and Space. Op een gegeven moment heeft hij haar weer thuis afgezet, maar de Doctor kan niet zonder het blonde meisje en besluit haar weer op te zoeken.
De Doctor stond bij een aantal beelden die uit de Renaissance stamden en hij had zijn bril opgezet, waardoor hij natuurlijk dacht dat hij onherkenbaar zou zijn. Vanaf een afstand hield hij het blonde meisje in de gaten en hij was er zeker van dat zij hem nog niet had gezien. Ze was bezig met het opruimen van het een en ander, aangezien het museum bijna zou gaan sluiten. De Doctor trok zijn strakke donkerbruine pak een beetje recht en raapte voor de laatste keer al zijn moed bij elkaar om Elisabeth aan te spreken. De laatste keer dat ze elkaar zagen was niet echt wat je kon noemen erg vrolijk en gezellig. Het was eerder hartverscheurend aangezien Elisabeth te veel in gevaar was en de laatste keer dat dat was, werd ze bijna vermoord. Dat was wel het laatste wat de Doctor wilde wat er zou gebeuren, dus had hij haar naar huis gebracht. Hij slikte en stapte met zijn converse langzaam richting het blonde meisje met de naam Elisabeth die met haar rug naar hem toe gedraaid stond, spullen in te pakken. Zijn harten gingen sneller dan dat ze zouden moeten en de Doctor ging met zijn hand door zijn pluizige bruinige lokken haar. Hij stapte naar haar toe en schraapte zijn keel toen hij achter haar stond, maar ze keek niet om en maakte alleen maar een 'hmm' geluidje.
"Kunt u me wijzen waar de afdeling van de Klassieke Periode is?" vroeg hij toen, hopend dat ze zich zou omdraaien, en/of zijn stem zou herkennen, maar beide dingen gebeurde niet en Elisabeth gaf braaf antwoord, waarna ze wegliep met de doos in haar handen, de verbaasde Doctor achterlatend. 'Wat?' Hij volgde Elisabeth weer. Alsof hij normaal niet al een stalker eerste klas was.
"En waar is de Barok?" riep hij en het meisje riep terug dat het de zaal tegen over de renaissance was, weer zonder op of om te kijken en ze liep door richting de opslag plaats. De Doctor achtervolgde haar nog steeds, een beetje verontwaardigd dat ze niet om keek. Het blonde meisje had dit niet in de gaten en toen ze de doos neer zette om haar sleutels te pakken keek ze over haar schouder en zag ze hem. Lang en in zijn bruine pak met zijn idiote converse eronder en zijn haren alle kanten op.
"Doctor.." bracht ze voorzichtig uit en de sleutels gleden uit haar hand. De Doctor zijn ogen doorboorde die van Elisabeth en zijn blanco gezicht kon niet lang stand houden. Zijn mondhoeken krulden omhoog toen zijn ogen de felblauwe kijkers van Elisabeth ontmoetten.
"Doctor!" riep ze toen met een grote glimlach van vreugde op haar lippen. Elisabeth zette een paar stappen naar voren en vloog toen de Doctor hem om zijn nek. De Doctor glimlachte een beetje en wreef lichtelijk awkward over de rug van het prachtige meisje, maar langzaam voelde hij zich op zijn gemak en hij verbergde zijn gezicht in de zachte blonde haren van Liz, zijn Liz en zijn hand wreef over haar rug. Hij had haar te lang niet gezien. Hij had vaarwel gezegd, het zou beter zijn geweest, maar hij kon gewoon niet langer wegblijven. Hij miste haar. Hij miste haar meer dan dat hij ooit zou vertellen aan iemand.
"Ik heb je gemist." zei de Doctor met een gedempte stem met zijn gezicht verstopt in het blonde haar. Een grinnik vulde zijn oren en hij moest zelf ook even lachen. Samen lachte ze, ook al werd er niets gezegd. Zijn armen hield het lichaam van het meisje stevig vast en ze waren niet van plan elkaar los te laten. Hij kon zo wel een eeuwigheid staan. Niemand die het moment zou kunnen verpesten. De Doctor had een goed gevoel in zijn lichaam. Een gevoel wat iemand krijgt als hij of zij thuis komt na op vakantie te zijn geweest of in ieder geval weg was geweest. Dat gevoel had hij nu. Elisabeth was zijn thuis en de Doctor was dat voor Elisabeth.
__________________________
Niets bijzonders, gewoon even snel wat geschreven, omdat ik dit op wilde schrijven, omdat ik het anders zou gaan vergetennn en dat willen we niettt. c:
"Kunt u me wijzen waar de afdeling van de Klassieke Periode is?" vroeg hij toen, hopend dat ze zich zou omdraaien, en/of zijn stem zou herkennen, maar beide dingen gebeurde niet en Elisabeth gaf braaf antwoord, waarna ze wegliep met de doos in haar handen, de verbaasde Doctor achterlatend. 'Wat?' Hij volgde Elisabeth weer. Alsof hij normaal niet al een stalker eerste klas was.
"En waar is de Barok?" riep hij en het meisje riep terug dat het de zaal tegen over de renaissance was, weer zonder op of om te kijken en ze liep door richting de opslag plaats. De Doctor achtervolgde haar nog steeds, een beetje verontwaardigd dat ze niet om keek. Het blonde meisje had dit niet in de gaten en toen ze de doos neer zette om haar sleutels te pakken keek ze over haar schouder en zag ze hem. Lang en in zijn bruine pak met zijn idiote converse eronder en zijn haren alle kanten op.
"Doctor.." bracht ze voorzichtig uit en de sleutels gleden uit haar hand. De Doctor zijn ogen doorboorde die van Elisabeth en zijn blanco gezicht kon niet lang stand houden. Zijn mondhoeken krulden omhoog toen zijn ogen de felblauwe kijkers van Elisabeth ontmoetten.
"Doctor!" riep ze toen met een grote glimlach van vreugde op haar lippen. Elisabeth zette een paar stappen naar voren en vloog toen de Doctor hem om zijn nek. De Doctor glimlachte een beetje en wreef lichtelijk awkward over de rug van het prachtige meisje, maar langzaam voelde hij zich op zijn gemak en hij verbergde zijn gezicht in de zachte blonde haren van Liz, zijn Liz en zijn hand wreef over haar rug. Hij had haar te lang niet gezien. Hij had vaarwel gezegd, het zou beter zijn geweest, maar hij kon gewoon niet langer wegblijven. Hij miste haar. Hij miste haar meer dan dat hij ooit zou vertellen aan iemand.
"Ik heb je gemist." zei de Doctor met een gedempte stem met zijn gezicht verstopt in het blonde haar. Een grinnik vulde zijn oren en hij moest zelf ook even lachen. Samen lachte ze, ook al werd er niets gezegd. Zijn armen hield het lichaam van het meisje stevig vast en ze waren niet van plan elkaar los te laten. Hij kon zo wel een eeuwigheid staan. Niemand die het moment zou kunnen verpesten. De Doctor had een goed gevoel in zijn lichaam. Een gevoel wat iemand krijgt als hij of zij thuis komt na op vakantie te zijn geweest of in ieder geval weg was geweest. Dat gevoel had hij nu. Elisabeth was zijn thuis en de Doctor was dat voor Elisabeth.
__________________________
Niets bijzonders, gewoon even snel wat geschreven, omdat ik dit op wilde schrijven, omdat ik het anders zou gaan vergetennn en dat willen we niettt. c:
Er zijn nog geen reacties.