De 100e Hongerspelen - 303

De dood van Jelger en vooral Xandrijn was voor Ian extra pijnlijk. Hij had tranen in zijn ogen en kneep Vania bijna fijn, zonder zelf te beseffen hoe erg hij zich opspande.

“Je hebt gewonnen”, zei Vania zacht. Ze keek Ian recht aan. “We hebben volgehouden, we hebben gewonnen. Ook voor hem”, ging ze in op Xandrijns laatste woorden. Ian knikte aarzelend. “Ian, hij wilde dat wij wonnen. En hij wilde zelf winnen voor zijn familie. Hij is er nu niet meer, maar wij zijn gewonnen, en zijn familie krijgt wat ze verdienen, dat heeft je moeder beloofd. Zij zullen ook geen honger meer lijden.”
Het laatste wat getoond werd, was het moment dat ze opgehaald werden uit de arena. Het beeld werd zwart, maar het bleef nog even muisstil, iedereen moest weer even verwerken wat ze gezien hadden.

“Dit was een samenvatting van de Spelen met de hoogtepunten die wij hebben uitgekozen”, legde Katniss uiteindelijk uit. “Geen moorden en gevechten in eerste plaats, maar vriendschap en menselijkheid. Een zoektocht van een hoop dappere mensen naar een beter leven. Het is jammer dat zovelen van hen het niet gehaald hebben.”
“Hongerspelen is iets wat elke tribuut of winnaar voor de rest van hun leven meedraagt.”, vulde Peeta aan. “Alle tributen en hun familie, die er geen idee van hebben of de tributen het zullen halen. Een herinnering die nooit vervaagd. Maar het offer van al degenen die hier gestorven zijn, mag niet nutteloos zijn. De Hongerspelen worden hier en nu definitief beëindigd. Nooit zal er nog een kind in die arena moeten vechten voor zijn leven. En nooit zullen de winnaars nog de marteling moeten doorstaan om twee aan hen toegewezen tributen hetzelfde te zien doen en hen zien sterven zonder echt te kunnen helpen, of de vreselijke keuze tussen één van hen te maken.”
“De families van alle tributen uit deze Spelen zullen een kleine compensatie krijgen, al zal die iets groter zijn voor de helden die er mee voor gezorgd hebben dat Vania, Ian en Rue de Spelen overleefden. Ieder van hen hoopte ook op overleven, maar ze waren bereid hun leven te geven voor een betere toekomst, een toekomst zonder Hongerspelen.” Ze keek naar Vania, Ian en Odette. Die laatste stond op.