Fear O2O

De pijn die gedeeltelijk in mijn hart zit, wordt dragelijker. Sinds ik hier nu ben, is het gevoel veranderd. Waar ik op gehoopt had. De zon gaat onder, hij zakt steeds verder weg in de strakblauwe lucht. Ik kijk op de klok in de kleine kantine, waar zojuist iedereen is gaan zitten. Net hebben we ons potje afgemaakt, en heb ik uiteindelijk net niet gewonnen. Het maakt niet zoveel uit, als ik er maar plezier in heb, toch? Want daar draait het allemaal om: plezier hebben.
"Moet je niet gaan? Het is al bijna half negen," vraagt Jack. Ik knik, en ik houd mijn adem in. Ik wil niet weg. Niet op zo'n moment als deze. Niet als het net gezellig aan het worden is. Het halfduister van de lucht neemt toe. Steeds is het weer een beetje donkerder aan het worden. Het lijkt me inderdaad verstandig dat ik nu naar huis ga, want ik heb geen zin om in het donker te moeten fietsen straks. Ik hoor vlakbij een paar jongens met motors, of wat het ook mogen zijn, lopen te klooien. Met dunne gespleten ogen bekijk ik de jongens van een afstandje. Een paar van hen zijn nog net zichtbaar, maar de anderen zie ik niet meer. Het maakt me bang, als ik eraan denk dat ik langs zulke enge jongens heen moet fietsen. Ik weet niet wat ik anders zou verwachten. Erger dan dit kan het bijna niet. Jack kijkt langs me heen, en ziet ook het groepje jongens staan. "Die jongens.. Ik durf niet." Ik krijg het er moeilijker uit dan ik verwacht had.
Ik probeer te lachen, maar wat ik ook doe, het helpt allemaal niet. Het lijkt in mijn keel te blijven steken. Ik strijk nerveus een paar haren achter mijn oor.
"Je hoeft er alleen maar langs te fietsen, dat is het enige wat je moet doen. Vertrouw in jezelf." Dat is lief. Echt lief. Ik weet dat hij kan voelen hoe gespannen ik ben. Een geruststellende blik houdt hij op zijn gezicht, terwijl ik langzaam naar mijn fiets toe loop, met alweer mijn koffertje in mijn rechterhand. Van binnen voel ik me nog erger dan van aan de buitenkant. het is.. Een erg groot gevoel. De gelaatstrekken van de contouren van zijn gezicht zijn nu mooi te zien. Aarzelend doe ik mijn koffertje in mijn fietstas, in de hoop dat de jongens snel weg zouden gaan. Maar dat blijkt niet het geval te zijn. Ik draai mijn hoofd voor de aller laatste keer om. Hij steekt zijn duim op, waarbij hij even knikt. "Het komt goed," vormt zijn mond, voordat ik eindelijk weg fiets. Ik probeer om mezelf te kalmeren, als ik tussen de jongens door heen fiets. Ik hoor hoe ze nog iets roepen, maar ik versta het niet. Het enige wat ik nu wil, is veilig naar huis fietsen. En dan weer in mijn bedje kruipen. Niet meer aan die jongens denken. Mijn koude greep om mijn stuur heen doet me opschrikken. Eigenlijk is het toch best wel frisjes..
De koude lucht die langzaam mijn huid raakt, de wind die soepel met mijn haren speelt. Het doet me niet veel. Mijn moeder zal wel op me wachten, dus ik besluit om door te trappen. Ik kijk luchtigjes om me heen, niemand te bekennen. Ongestoord kan ik mijn tocht vervolgen, denkend aan de zinnen die Jack gezegd heeft. En het lijkt wel alsof ze.. Alsof ze niet tot me doordringen. Ik schud mijn hoofd. Waarom zouden ze niet tot me door dringen? Waarom?
Toen glijden mijn vingers over de zwarte, lelijke stof van mijn handvatten. Ik laat me mee gaan door het geluid van de wind. Zo zacht en vertrouwd.
Alsof het er gewoon bij hoort. Het is bijna onmogelijk om te geloven dat de wind zo'n impact op de lucht heeft. Ik voel mijn kin zakken, en ik blijf maar door fietsen. Totdat ik oversteek. Dan fiets ik nog een stukje door, en sla ik rechts af. Na een paar meter kom ik aan bij mijn huis.
Er zijn uitzonderingen. Uitzonderingen die zich in mijn hoofd laten afspelen. Ik zou gewoon proberen elke maandagavond te gaan boulen.
Ik weet het, het is een onmogelijke zaak, zeker nu ik in de derde zit. Met zoveel huiswerk zou ik niet eens elke maandagavond kunnen.
Ik zet een paar stappen dichterbij, en ik trek de deur zachtjes open, waarna ik mijn fiets ook binnen zet. Mijn gezicht wordt zacht bij een geluid, wat ik alsmaar goed herken. Een korte blik glijdt over de ruimte, en ik spits mijn oren. "Ik ben thuis!" roep ik. En nu wil ik nog maar één ding. Zo snel mogelijk in mijn bed duiken. Ik heb even genoeg hiervan.