Iets op papier zetten

Waarschijnlijk had ik al zo'n uren naar het witte doek voor mij gestaard,het was echt de grootste die ik vinden kon. Ik voelde mij net Picasso,die staren naar een blok steen "werken" noemde toen hij jong was. Ik dopte mij vingertoppen in de verf die ik op mijn plaat verspreid had. Een mengeling van rood,geel,iets oranjeachtigs en een beetje roze. Het was perfect. Ik wreef met mijn vingers over het doek. Dit zou weleens mijn topproject kunnen zijn. "Dank je." fluisterde ik. Je weet wel wie.
grey]Bill[/grey][green]Pov[/green
Ja,ik hyperventileer,voor het eerst in...een lange tijd. Ik dans in het rond net als een ballerina uit het "Zwanenmeer" . Opeens begreep ik alle liefdesliedjes die ik ooit gehoord had.Ik denk dat ik gek wordt. En ik bedoel daarmee nog gekker dan ik al normaal ben. Ik lachte tegen mijzelf en deed lachend verder aan mijn danspasjes. "Tralalaaaaa." Onhadig stapte ik op de sofa en viel er bijna vanaf. Wat genant. Ik hoorde mijn broer lachen. ¬¬ oh nee he. " Wat? Geef je je zangcarriere op voor dans,dat had ik niet zien aankomen!" zei hij op sarcastische toon tegen mij. "Laat mij toch." het klonk zo serieus dat ik verrast van mijzelf was. " Ik ben enkel blij voor je,het werd tijd dat je eens een liefje zou vinden!" Boos smeet ik een kussen naar hem. Wel,richting hem. Want mijn broer stond meters ver van de plaats waar het kussen landde. " Ha-ha." deed hij Nelson van de Simpsons na. " Bel haar. " adviseerde hij mij en hij verdween. Oh,hij had dus ook goede ideeen!Ik rende,volgens mij met de snelheid van het licht,naar mijn gsm. Het papiertje dat ik van Mila kreeg lag in mijn broekzak. Ik vouwde het open en bekeek haar zeer vrouwelijke geschrift,het was 1000 maal mooier dan dat van mij. Ik voelde hoe mijn mond zich vormde tot een lachje. Snel pakte ik mijn telefoon en toetse het nummer in. Ik keek even en dacht na. Wat zou ik tegen haar moeten zeggen? Over wat zouden wij het hebben? Ik besefte niet eens dat ik op de groene toets gedrukt had. Ik legde de telefoon bij mijn oor. Ik probeerde mijn gedachten te sorteren maar werd verstoord door het gepiep. Mila nam al na de eerste signaal op. " Hallo? " klonk het aan de andere kant. " Hey,met mij." Mijn stem trilde. Ik schaamde mij zoooo. Mila lachte." Waarom lachte je nou?"vroeg ik haar. " Ik had niet verwacht dat je zenuwen zou hebben." antwoorde zij kalm. " Die heb ik ook niet. " het klonk minder gestresst als mijn vorige zin. "Oke,misschien een beetje dan..." gaf ik schaapachtig toe. Wij lachten tegelijk en ik hoorde de regelmatige andem van Mila. Wij praatten,en wij praatten maar door. Over...alles. Van Elvis tot Billie Joe. Over muziek,commercieel. Het feit dat de wereld suckt maar dat als je goed zoekt je mooie kleurtjes kan vinden rondom je. Zoals rood . Je snapt wel wat rood is. Rood is Mila.