Heaven isn't too far. Heaven is where you are. -002

Het regent. Alweer. Beneden hoor ik het geluid van een opengaande deur ‘’Liv! Kom je me even met de boodschappen helpen?’’ hoor ik de harde stem van mijn moeder zeggen. ‘’OLIVIA!’’ gilt ze nog een keer. Ik zucht en sta op. Ik ben de oudste van 5 kinderen en het sloofje. ‘’Ik kom al,Ik kom al!’’ gil ik terwijl ik de trap af ren. Mijn moeder is nog niet zo oud,eind 30 begin 40,maar ze lijkt al veel ouder. Haar ooit lange blonde haar is afgeknipt en grijs,haar ooit stralend blauwe ogen zijn nu dof en vol verdriet. Eenmaal beneden zie ik mijn moeder lopen met 3 grote papieren zakken in haar armen. Snel neem ik er twee van der over en loop naar onze kleine keuken. Ik zou vanavond vertrekken naar mijn nicht Phyllis en haar famillie. Mijn tante Elizabeth was rijk,erg rijk en gul. Ze vond dat ik wel bij hun mocht komen wonen zodat mijn moeder geen last had van een irritante puber. De andere kinderen zijn nog jong : Emily is 6 en kan net schrijven waar ze apetrots op is,Jerom van 4 en dan heb je nog ‘’de ongelukjes’’ Daisy en Ashley. Ik ben al 16,bijna 17. ‘’zo.’’ Zeg ik terwijl ik alle spullen in de kastjes zet. Ik zie hoe mijn moeder me droevig aankijkt. ‘’ik ga je zo missen.’’ Zegt ze met een brok in haar keel. Meteen voel ik ook een brok in mijn keel komen en ik doe mijn best om mijn tranen te bedwingen,iets wat me tot nu altijd gelukt is. Mijn vader zit in het leger,hij is bijna nooit thuis. Ik leef in angst dat hem iets over komt,maar ik weet dat hij aan me denkt. Ik knuffel mijn moeder,iets wat ik bijna nooit doe. ‘’Ik jou ook,mam,ik jou ook.’’ Ik hoor haar snikken en wrijf troostend over haar rug. We weten allebei dat dit beter is voor ons allebei.

Niet veel later sta ik voor mijn spiegel,ik zoek een outfit. Ik kan moeilijk in een afdankertje aankomen bij Tante Liz. Ik zucht en trek wat kleren uit mijn kast. Ik moet al over 3 uur weg,maar mijn koffers zijn nog steeds niet gepakt. Ik zie een zwarte maillot en een zwarte kokerrok. Hmm,als ik daar nou een blouse bij vind...

Niet veel later ben ik aangekleed,mijn make-up is gedaan,mijn roodbruine haar zit strak in een knot naar achter en het belangrijkste : mijn spullen zijn ingepakt. Beneden hoor ik mijn moeder roepen dat we gaan eten en al gauw hoor ik allemaal stemmen en geluiden op de gang : iedereen heeft er zin in vandaag. Ik hoor geren op de trap en even later nogmaals de stem van mijn moeder die mij dit keer roept. ‘’OLIVIA MCSTAFFORD ETEN!’’ gilt ze. Ik zucht en ga naar beneden om daar van het meest gore eten ooit te genieten : Lasagne. Veel mensen houden van Lasagne,maar ik haat het. Net als veel andere dingen trouwens. Ik schep mokkend een klein beetje van de drapperige oranje massa op en begin langzaam te eten. ‘’Gatver.’’ Momepl ik bijna onverstaanbaar. En dit krijg je dan te eten op de avond dat je naar Californie vertrekt om daar te gaan wonen? Lekker.