5. She's special

Fred POV.

We stonden op het punt om te vertrekken. We hadden nog maar van gisteren gehoord dat er iemand mee zou gaan naar Zweinstein om Harry te beschermen. Ik was heel erg nieuwsgierig, want het enige dat we wisten was dat het een meisje was en dat ze thuisles kreeg. Voor de rest liet mijn moeder niets los, alsof ze iets achterhield. Mijn vader was net vertrokken via onze haard en een paar seconden later mijn moeder ook. Ik vertrok samen met George.

Het duurde maar enkele seconden voor we gearriveerd waren. We stonden in een vrij groot en modern huis. En toen zag ik het, of beter gezegd: hààr. Het mooiste meisje ter wereld, en ze stond recht voor mij. Ze had lang gestijld bruin haar, prachtige bruine ogen, mooie rode lippen en een wondervol figuur. Ik was duidelijk niet de enige die naar haar aan het staren was, verbijsterd over haar schoonheid, want ik zag George en Ron haar net zo met open mond aankijken. Ik merkte op dat ze me gefascineerd bestudeerde en ik voelde mezelf blozen. Een paar seconden later, besefte ik dat ze keek naar de haard achter mij en waarschijnlijk verbaasd was over het feit dat wij daar zojuist uitkwamen.

Mijn moeder stelde ons allemaal voor, maar ik hoorde het zelfs niet eens. Mijn ogen waren alleen gericht naar het bloedmooie meisje dat maar een meter van mij stond. Toen hoorde ik haar moeder praten, maar ik hoorde alleen maar haar naam. Abby. Een prachtige naam voor een prachtige meid. Ik voelde iets diep in mij prikkelen elke keer als haar donkerbruine ogen de mijne kruisten. Er was iets speciaals aan haar. Ze was niet zoals die andere meisjes die ik ken uit Zweinstein en die tegen geen grapje konden. Ze was speciaal.

'Eigenlijk is het gewoon Abby.' zei ze geïrriteerd omdat haar moeder haar met haar volle naam noemde. Mijn vader vroeg haar of ze klaar was om bij ons te logeren. 'Natuurlijk, hartelijk dank dat ik bij jullie mag blijven.' zei ze met haar zachte fluwelen stem. Een tijdje bleef het stil en dan zei mijn moeder die de stilte verbrak: 'Zullen we dan maar gaan?' Ze knikte en fluisterde toen iets dat ik kon verstond als 'accio koffer' en toen kwam haar koffer er inderdaad aan. 'Oke, ik ben klaar,' zei ze dan met een glimlach die haar gezicht compleet maakte

Mijn vader nam haar koffer en verdween in de haard, met mijn moeder volgend. Ik zag haar wangen rood worden van schaamte. 'Ehm, ik heb dit nog nooit eerder gedaan.' Een grijns kwam op mijn gezicht. 'Geen zorgen, je kan met mij gaan. Ik doe al het werk wel.' zei ik. Ik zag een kleine dankbare glimlach op haar gezicht komen en opeens leek het alsof mijn wereld compleet was.