4. Mission Impossible

Abby POV.

Ik opende langzaam mijn ogen. Ik had hoogstwaarschijnlijk wallen door het slaapgebrek vanwege de stress. Vandaag was het zo ver. Dan begon mijn belangrijke opdracht. Ik stond op en liep meteen naar mijn bureau waar ik mijn kleren gisteren al had klaargelegd. Mijn donkere skinny-jeans, een wit topje en een blauwe blazer erop. En natuurlijk, niet te vergeten, zwarte botjes om de outfit compleet te maken. Ik liep naar de badkamer en deed alles wat een meisje normaal doet 's morgens en stijlde ook mijn haar. Mijn haar was niet zo krullend, maar meestal ging het gewoon alle richtingen uit. Ik stijlde het niet vaak, maar voor een speciale gelegenheid. Zoals nu. Toen ik helemaal aangekleed was, liet ik zoals altijd mijn toverstok in mijn rechterlaars glijden en ik liep naar beneden.

Mijn vader en moeder waren ook al helemaal klaar voor het bezoek. 'Hoe laat komen ze? En hoe?' vroeg ik terwijl ik snel de koelkast inkeek voor ontbijt. 'Binnen een kwartiertje, ik was net van plan om je wakker te maken. En via de haard.' antwoorde mijn moeder. Ik had al gehoord over het transport met haarden en brandstof, maar nog nooit zelf geprobeerd. Soms leek het alsof ik zelf een Dreuzel was, omdat ik zelf nog niet zoveel tovenaarsdingen deed, behalve toveren dan.

Ik at een boterham met niets op, door de zenuwen kon ik toch niet veel binnenkrijgen. De vijftien minuten leken heel snel voorbij te gaan, wat vreemd was, want meestal zouden deze soort dingen juist langer moeten duren. En voor ik het wist, hoorde ik mijn moeder 'het is tijd' mompelen. Ik volgde haar en mijn moeder naar de haard, waar we rondom stonden. Klaar voor de komst van onze gasten.
En een paar seconden later, begon onze haard rare geluiden te maken, en opeens kwam er rook vandaan. Dan enkele seconden later stonden er zeven mensen in onze living. De moeder en vader hadden allebei rost haar, net als de andere vier kinderen. De enige twee met bruin haar, waren Harry Potter en een meisje met lang krulhaar. Het eerste dat me opviel, was de tweeling die recht voor mij stond. Ze leken precies hetzelfde, alsof er een spiegel tussen hen stond. Er was wel één klein verschil, de ene was een beetje langer. Maar ze waren allebei echt heel groot, ik denk dat ze zeker een kop groter waren dan mij.

'Hallo, welkom in ons huis.' zei mijn moeder vriendelijk tegen ze allen. De moeder zette meteen een lieve glimlach op en stelde iedereen voor: 'Hallo, dankje. Ik ben Molly en dit is mijn man Arthur. Dit zijn onze vier kinderen, onze dochter Ginny,' zei ze terwijl ze wees naar het ene meisje met rost haar, 'onze twee zonen Fred en George en dan onze jongste zoon Ron.' ze wees naar de tweeling en de andere roste jongen. Ik merkte op dat de tweeling en de jongen, Ron dacht ik, naar me aan het staren waren. Ginny gaf me een glimlach en ze leek me heel leuk, echt iemand waar ik mee bevriend zou kunnen worden. 'En dit is Harry en zijn vriendin Hermelien.' vervolgde ze. Ik zag dat ze alle twee een beetje beschaamd keken omdat ze zei 'vriendin' en hun wangen begonnen rood te gloeien. 'Leuk jullie te leren kennen, ik ben Maria, dit is mijn echtgenoot Gare en onze dochter Abbygail.' stelde mijn moeder ons allemaal voor.

'Eigenlijk is het gewoon Abby.' zei ik irriterend dat mijn moeder me met mijn volledige naam noemde. De tweeling begon te lachen. 'Zo, Abby, ben je klaar om bij ons te logeren?' vroeg Arthur, denk ik. 'Natuurlijk, hartelijk dank dat ik bij jullie mag bliijven.' zei ik beleefd. Een tijdje bleef het stil. Dan zei Molly: 'Zullen we dan maar gaan?' Ik knikte en zocht voor mijn koffer. Toen besefte ik dat die nog boven in mijn kamer lag. 'Accio koffer.' fluisterde ik, waardoor mijn koffer opeens naast mij stond. 'Ik ben klaar.' zei ik.

'Oke,' zei Arthur en hij nam mijn koffer, gooide een stof in de haard en verdween plots. Even later volgde Molly hem en was ze ook verdwenen. 'Ehm, ik heb dit nog nooit eerder gedaan.' zei ik een beetje beschaamd. 'Geen zorgen, je kan met mij gaan. Ik doe al het werk wel.' zei één van de tweeling, ik denk Fred, met een grijns. En dan kon mijn missie beginnen.