Chapter nine.

Stiekem hoop ik dat ze op het vliegveld staat met een grote bord in haar handen waarop stond dat het haar spijt. En ik wilde er nog best inwrijven dat ik gelijk had. Ik ben immers heelhuids terug gekomen. Het was geen pretje en we hebben heel hard gewerkt, maar ik voelde me nuttig toen ik dit deed. Het gaf me een goed gevoel. Van jongs af aan wilde ik altijd iets doen wat de mensheid zou helpen. Eerste dacht ik aan geneeskunde maar het bleek dat ik niet zo een geweldige aanleg had met boeken en leren. Ik besloot dus het leger in te gaan en het bevalt me tot nu toe wel. Behalve deze keer. Ik weet dat Felicity en ik het vaker over dingen oneens waren maar ze is nog nooit zo lang boos op me geweest. Mijn hart klopte onritmisch en ik wist de oorzaak daarvan heel goed. Ze kon me zo bespelen. Ik kon nooit zo lang boos op haar blijven en ik miste haar ontzettend veel.
Ik sta op de roltrap die naar beneden gaat en zie het bordje ‘exit’ al staan. ‘Welcome to Holland’. Mijn ogen zoeken het hele gebied af, zoekend naar een blond hoofdje. Hoewel er vele blondines stonden stond de mijne er niet tussen. Het geklop werd minder, mijn ademhaling werd minder. Damn, ik hield gewoon op een gegeven moment mijn adem in. Misschien is ze er nog? Misschien loopt ze hier net naar toe en heeft ze een lange heenrit gehad. Misschien staat ze in de file? Mijn hoofd maakt zoveel excuusjes dat ik gewoon de harde realiteit na een halfuur en doorheen moet halen. Ze komt niet. Ze was nooit van plan om te komen. Heeft ze het uitgemaakt? Dat kan toch niet? Ik wil het helemaal niet uit hebben. Ze kan dat toch niet zomaar in haar eentje beslissen? Of toch wel? Was dat wat ze bedoelde? Dat ik moest blijven? Een donkere waas viel mijn ogen aan en ik moest een paal vasthouden om recht overeind te blijven. Terwijl ik mijn vrienden gedag zei, liep ik naar een taxi. Ik besloot maar om even een bezoekje te nemen.

Ik stond voor het huis van Felicity en ik kon het amper terug herkennen. Ik moest even goed nadenken of ik het niet had verward met een ander adres maar dat was onmogelijk. Dit was Felicity’s huis, hoe onverzorgd het er ook uitziet. Haar bloemen hebben maanden geen water gehad, het gras is niet gemaaid laat staan het onkruid. Het was niets voor haar. Ik begon me zorgen te maken en een raar gevoel borrelde op in mijn maag. Ik drukte op de deurbel aangezien ik haar sleutels niet bij me had, nu. Ik probeerde door de brievenbus naar binnen te kijken maar zag niets. Alleen witte muren. Dat kan toch niet? Dat is onmogelijk, is ze echt verhuisd? Er staat niet meer in haar huis. Ik probeerde verder nog glimpjes van het huis op te pikken maar ik kwam niet verder. Ik heb toen snel mijn mobiel gepakt en Alice gebeld, aangezien Felicity nooit heeft opgenomen.