005 Elena

'En waarover heb je vannacht gedroomd, Elena?' vraagt de psychiater me. Verdwaasd en wegdromend staar ik voor me uit. Nog steeds kan ik de droom nog niet goed vatten, want misschien zijn het wel herinneringen.
'Wel, komt er nog wat van?' vraagt hij me. In plaats van te antwoorden, sta ik recht en stap ik naar de deur.
'En waar denk jij heen te gaan, jongedame? Kom eens terug en praat erover.' zegt hij streng, maar ik trek mijn schouders op.
'Ik heb slecht geslapen, ik weet niet meer waarover ik gedroomd heb. Dus als het kan, kunnen we deze week de spreekuren schrappen en verleggen naar volgende week?' vraag ik hem, maar hij kijkt me afkeurend aan.
'Zo ontloop je enkel de problemen. Waarom wil je de afspraken verplaatsen?' vraagt hij me, maar opnieuw hef ik slechts mijn schouders op.
'Met enkel je schouders op te heffen, kan ik je niet helpen hoor. Maar goed, als je pleegouders er mee eens zijn verplaatsen we die.' zegt hij. Ik antwoord er niet eens op, ik stap gewoon het huis uit en ga op weg naar school. Ik probeer de droom weer helemaal te herinneren, aangezien ik voor het eerst anders droom. 'Denk je dat ik mocht kiezen van onze ouders?' Verschrikt blijf ik voor de schoolpoort staan, opnieuw denk ik eraan wat de vrouw zei. Ik ben misschien niet alleen, ik heb misschien ergens een zus.
'Kom mee, de les begint zo.' zegt Bree vrolijk en ze probeert me naar binnen te sleuren. Ze stopt er echter mee als ze naar mijn gezicht kijkt.
'Wat is er aan de hand?' vraagt ze meteen bezorgd.
'Ik herinner me iets, over vroeger. Ik heb denk ik een zus.' zeg ik zacht. Om een gil te voorkomen, doet Bree een hand voor haar mond en kijkt me geschrokken aan. Vermoeid kijk ik naar de grond, terwijl ik toch naar binnen stap. Zonder een woord te zeggen, volgt Bree me met een verbaasde blik.
'Heb je informatie over haar?' vraagt ze als we bijna aan het klaslokaal zijn. Ik schud teleurgesteld mijn hoofd, maar mijn gedachten dwalen meteen weer weg. Met wie ga je anders trouwen? Klinkt de stem opnieuw door mijn hoofd. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik me van de droom herinner. Alles komt terug, maar geen naam van mijn zus komt me te boven, helemaal niets over haar. Enkel over de man, die Thranduil blijkt te heten.
'Bree, misschien een stomme vraag maar ken jij een Thranduil?' vraag ik haar. Haar ogen worden zo groot, dat ik even vrees dat ze gaan uitvallen.
'Dat is de vader van Legolas, je weet wel die evil koning uit lord of the rings die eigenlijk een klein hartje blijkt te hebben.' vertelt ze me. Ik schud mijn hoofd, ter verduidelijking dat ik hem niet ken.
'Straks laat ik je een paar filmpjes zien, zodat je hem kunt zien. Je kan dan zien op wie ik bedoel en misschien kunnen we naar lord of the rings kijken vanavond.' zegt ze heel blij. Glimlachend kijk ik haar aan, maar vanbinnen voel ik me niet goed. Wat scheelt er toch met me?