Chapter 37

Het concert was hilarisch en de blikken op de gezichten van de jongens toen het zijn tijd was om te zingen en dat niet deed was goud waard! Hij keek me op een gegeven moment echter wel heel zielig aan, maar afspraak is afspraak. Die overige twee minuten zou hij ook nog wel overleven. Zodra de mannen het doorhadden besloten ze zelf maar de stukken van Harry te zingen. Dit ging helaas niet helemaal goed, aangezien de ene helft de noten niet eens haalden, waardoor ze het allemaal maar opgaven.

Nu lig ik hier anderhalve week later op bed met mijn schoolboeken terwijl ik mij helemaal niet lekker voel. Ik had buikpijn en dan kwam ook nog mijn ongesteldheid eraan. Al die drukte, de pers die ineens terug was gekomen en dingen over me begon te verzinnen dat ik Harry chanteerde, dat ik achter zijn rug om met Niall ging en dat ik zwanger was. Pardon? Ik? Zwanger? Zie ik eruit alsof ik zwanger ben? Dat zorgde in ieder geval dat mijn ouders in schok waren en toen ze daar vanaf waren gekomen bleven ze zeuren en zeggen dat ik me beter moest concentreren op school. En ik? Ik wilde alleen maar rust. Hoewel ik me ook veel beter zou voelen met twee sterke armen om me heen en een warm lichaam tegen me aangedrukt. Nogmaals pak ik mijn boek marketing erbij en lees dezelfde regel voor de zoveelste keer. Die regel kan ik nog zo vaak lezen, begrijpen zal ik hem nooit doen. Met een gefrustreerde kreet gooi ik mijn boek in de hoek van de kamer en voor even bleef ik ernaar staren, hopend dat hij zou verdwijnen. Helaas wisten zowel het boek als ik, dat ik hem weer zou moeten oppakken omdat ik hem nog nodig heb. Waarom moest ik hem nu ook zo ver weg gooien. Half van het bed afrollend kruip ik min of meer naar de hoek van mijn kamer toe, pak het boek op en sjok weer terug naar mijn bed. Ik ben moe! Wie heeft het nu weer bedacht dat dit onderwerp zo essentieel is voor je verdere leven, dat je een boek moet kennen van bijna 400 bladzijden. Bladzijden van A4-formaat en zonder plaatjes, tenzij het diagrammen zijn waar nog meer woorden in staan!

Terwijl ik me probeer te concentreren op het boek en eindelijk het ritme te pakken heb, hoor ik allerlei gepraat en gemompel op de gang.
'This is not the way I am able to learn! Please. Be. Quite!' Binnen een seconde vliegt de deur open, waar Harry achter staat met opgetrokken wenkbrauwen en een glimlach, terwijl ik in zijn handen wat snacks zie liggen. Gezonde snacks om precies te zijn. Even kijk ik naar links waar de tafel staat met daarop opengetrokken zakken chips, snoep en een fles sinas. Weer laat ik mijn blik trekken naar de spullen die hij in zijn hand heeft zitten. Met rollende ogen doet hij de deur dicht en gooit een banaan naar me toe, die ik gelijk naast me neer legt.
'You need to eat some healthy food. If you keep eating all of that you won't get more energy. Try it.'
'Since when do I have a health coach? How did you actually managed to convince my mom she needed to let you in? How can I learn with you around here? I. am. doomed!' Om mijn woorden kracht toe te zetten draai ik me op mijn buik en druk mijn gezicht in de kussens. Even later voel ik langzaam een gewicht op me vallen en terwijl mijn haar wat naar achter wordt geschoven zie ik twee ogen in mijn blikveld verschijnen. 'That where quite a lot questions, let me see. Fruit and stuff make you gain energy, these stuff only make you feel less energetic. I promised your mom I would help you. That will answer your third question as well, hopefully.... And no, you are not doomed.'
In zijn armen draai ik me om, waardoor ik hem nu recht aan kan kijken. 'I've missed you.'
'I have missed you too.' Hij beantwoord mijn kus maar al te graag, maar stopt er dan ook weer vrij snel mee. 'You have to learn. So let's go and eat that banana I gave you.'
Met tegenzin begin ik de schil van de banaan af te halen. 'Yes mom' mompel ik er nog achteraan, voordat ik de halve banaan in mijn mond prop.

Anderhalf uur later zijn we al verder dan ik had verwacht, maar nu ben ik echt kapot en ik zou zo een middag dutje kunnen doen. Ik ben zo ongelofelijk moe de laatste tijd. Het is echt niet gezond meer, hoewel die banaan toch wat meer geholpen had dan ik dacht. Alsof ik een dosis energy of vitamine shotjes heb gekregen. 'Are you still here when I wake up?'
'You lazy girl. You are lucky tomorrow the weekend starts, enough time to learn. Go ahead. I wake you up in an hour.' Dat is alles wat ik nog meekreeg voordat ik in slaap viel.