Hardloop wedstrijd

Ik loop de baan op, focus op mijn ademhaling. Mijn ogen scannen door de groep om mij heen. Maar ik weet dat als ik mijn best doe ik altijd zal kunnen winnen. Langzaam tempo opbouwen, steeds harder. De kleintjes raken op achter en even later loop ik alleen nog met de kop groep. Steeds sneller gaan we, mijn ademhaling is niet langer rustig en gecontroleerd maar het maakt niet langer uit. Het enigste wat er nog toe doet is winnen. Langzaam dring ik naar voren loop nu aan kop samen met nog iemand. Het maakt me niet uit, doorgaan, doorgaan. Nog vijftig meter, nog één keer versnellen. Mijn hoofd tolt en een misselijk gevoel begint vanaf mijn maag naar mijn keel te kruipen. Nog tien meter, met elke stap kom ik dichter bij. En dan ren ik over de finish. Uitgeput zak ik tegen een paal aan. Er klinkt een kanon schot maar ik besteed er geen aandacht aan. Trainers gebruiken zo'n pistool wel vaker met het trainen. Mijn ademhaling word wat rustiger maar doordat het avond is en koud lijkt het wel alsof ik minder zuurstof binnen krijg. Om me heen hoor ik voetstappen, iemand trekt aan mijn arm. Ik schud me los, doe mijn ogen open, wil geërgerd zeggen dat ze niet zo aan me moeten trekken, dat ik moe ben. Maar ik kijk in een gezicht waarop pure wanhoop te lezen is, ogen wijd open, mond dichtgeknepen van de spanning. Het schud me wakker, ik voel me niet langer moe. Luca trekt me omhoog en pakt mijn hand vast. Kanon schoten zijn nu overal. De avonddrukte en de sfeer op de atletiekbaan is complete weg. Mensen gillen, rennen en vallen. Ik probeer in me op te nemen wat er gebeurt. Maar er lijkt geen tijd te zijn, iets wat mijn instinct me hard handig probeert duidelijk te maken. Dan vallen de vermoeidheid en misselijkheid in een keer van me af en ik kan alleen nog maar rennen. Mijn hand waarin zich ondanks de kou zweet heeft gevormd houd de hand van Luca stevig vast. We rennen in blinde paniek. Duiken weg voor kogels die opeens overal zijn. Luca's hand rukt zich uit de mijne en ik zie dat haar arm is geraakt. Ik buk, til haar op en ren verder. Mijn lichaam werkt mee, nog steeds instinct volgend. Ik ren een andere kant uit, de kantine en kleedkamers lijken omsingeld. Ik besef me dat daar nog drinken en eten liggen van me. Zelfs nog een warme jas. Knop om, niet nu. Ik draai mijn hoofd en ren. Ik ren nog harder dan daarstraks maar het gevoel is totaal anders. Een straaltje zweet loopt over mijn rug. Ik hou Luca nog steviger vast en ren naar de rand van de baan, het survivalterrein. Daarachter ligt het bos van Humshire, het boerendorpje in de middle of nowhere. Ik ben er bijna als ik val. Luca kermt zachtjes en ik krabbel overeind maar word door een kogel geschampt aan de zijkant van mijn been. De pijn negerend til ik Luca weer op en ren verder, de bomen bieden beschutting en al snel zijn we ver weg van de atletiek baan. Ik zet Luca neer en hoor voetstappen naderen. Since slaat haar armen om haar heen en al snel zit ik onder haar tranen. 'Mijn god, wat gebeurde daar?' kan ik na een paar minuten uitbrengen. Since en Luca gaan beide staan, Luca ondersteund door Since. Het bloed van haar arm zit al overal. 'We moeten iets vinden om er omheen te wikkelen. Heeft een van jullie zakdoekjes bij zich?' Ik loop naar Luca en stroop haar mouw op, het is een diepe wond maar ik kan het verbinden. Weer voetstappen, ik besef dat het ook voetstappen van een soldaat zouden kunnen zijn. 'Bukken, NU !' Snel zak ik door mijn knieën en ook Since en Luca volgen mijn voorbeeld. De voetstappen naderen en we schuifelen naar achter opeens beseffend dat de vijand (zoals ik de soldaten noem) ook in dit vredige bos zou kunnen zitten. Ik bedenk opeens in wat voor een benarde situatie we zitten. En ook denk ik aan mijn familie. Zullen ze veilig zijn? Niet bezorgd om mij? De soldaten en alles wat samen met hun naar ons dorp is gekomen zal de bevolking niet uitroeien, dat zou strategisch niet slim zijn, als ze aan de macht zouden komen zou daardoor een opstand ontstaan. Nee, ze schoten op ons omdat..... Ik denk erover na. Waarom schoten ze op ons? Een tak vlakbij breekt en rukt me uit mijn gedachten. Ik gluur tussen de blaadjes door. Het moet een volwassene zijn, de voetstappen klinken zwaarden dan de voetstappen van een kind. Ergens ben ik toch blij dat ik in zo'n afgelegen dorp ben opgegroeid, het heeft me leren omgaan met noodsituaties. Het is niet de eerste keer dat soldaten ons dorp binnenvallen, maar normaal trekken ze verder door de bossen en laten ons met rust. Wetend dat als er oorlog tussen ons en hen zou uitbreken wij in de bossen in ons voordeel zouden zijn. Een man stapt het maanlicht in dat zijn weg door de bladeren heeft gevonden. Hij snuift, ik kan niet zien wie het is en ook al is het geen soldaat ons is geleerd dat mocht er ooit een aanval zijn van mensen buiten ons dorp, vertrouwd dan ook niemand uit de omgeving van het dorp. Ik denk dat ik hem herken, het is de houtleverancier die een aantal kilometer verder op woont. Maar hij kan een spion zijn, een verrader. De bleke gezichten van Luca en Since in het maanlicht kijken vragend naar me. Ik schud mijn hoofd en leg een vinger op mijn lippen. De man kijkt nog een keer om zich heen, loopt eerst onze kant op, bedenkt zich dan en rent de tegenovergestelde richting op. Ik adem langzaam uit, de plek waar de kogel mijn huid heeft geschampt brand. 'Oké meiden, ' zegt Since 'het ziet ernaar uit dat we iets niet gaan doen, enig idee?' Ik knik langzaam, raap een scherp steentje op en scheur een reep van mijn broek af. 'Luca kom eens.' Normaal zou Luca hebben gezegd dat het niet nodig is maar ze werkt nu niet eens tegen. Ik pak een zakdoek aan die Since me geeft en bekijk de wond, de kogel zit er nog half in. Zonder iets te zeggen trek ik hem eruit waardoor Luca naar adem hapt. Dan leg ik de zakdoek op de wond en wikkel de reep stof erom heen. 'Vannacht slapen we hier en morgen zodra het licht worden nemen we poolshoogte in het dorp.' Vastbesloten ga ik liggen en vouw mijn handen onder mijn hoofd, Luca en Since doen hetzelfde. Morgen zal alles anders zijn.