08

En op dat moment voelde ik zijn lippen op de mijne. Het moment was echt perfect. Ik deed mijn ogen weer open en zag Nick staan. Hij keek heel boos en rende woedend op ons af.

~

Ik duwde mezelf van Daan af. Hij keek me verward aan, maar toen zag hij Nick ook. '' Shit!'' zei Daan. Nick stond nu voor ons en was helemaal rood van woede. '' Hoe durf je dit te doen!'' schreeuwde Nick naar me. Nick keek nu heel boos naar Daan en stond op het punt hem te slaan. Ik zag het en sprong voor Daan. Nick sloeg me gelukkig niet. Hij kan zijn eigen zusje niet slaan, dat zou juist hem pijn doen. Naja, dat dacht ik. Want toch sloeg hij me, en dat had ik echt niet verwacht. Hij sloeg me en duwde me op de grond. '' Ik dacht dat je na het gesprek van gister had ingezien dat je fout zat! Maar ik had het mis! Sterf toch lekker man, net als Emma.'' Riep Nick naar me. Ik lag kreunend van de pijn huilend op de grond. Hij wou dat ik stierf. Terwijl hij zoveel van me hield, dat dacht ik dan. Ik zag dat Nick Daan in mekaar sloeg. Erger dan de vorige keer. Ik wou helpen, maar ik kon het niet. Ik lag op de grond en kon niet opstaan. Gelukkig kwamen er eindelijk twee jongens uit de 6de aangelopen om Nick weg te halen. Eindelijk iemand die hielp, want iedereen keek alleen maar naar ons en deed niets. De rector kwam eindelijk ook aangelopen. '' Ah jij weer Nick Verbeek. Kom maar mee, we gaan voor jou harde maatregelen treffen.'' zei de rector boos, en hij nam Nick mee. Ik wou zo graag naar Daan. Want hij kon nog wel staan. Hij had teruggevochten. Hij wankelde naar me toe en ging op z'n knieën zitten. Ik zag tranen over zijn wangen stromen. Hij tilde me op en bracht me naar de ehbo. Voor de rest weet ik niet meer wat er gebeurde, want ik deed m'n ogen dicht.

Ik deed m'n ogen open. Ik zag Daan naast me staan. Hij lachte en knuffelde me. Ik had gelukkig niet meer zoveel pijn. Ik ging staan en keek in de spiegel. Ik had gelukkig niets. Alleen veel blauwe plekken op m'n armen en benen. We liepen het kamertje uit en gingen naar onze fietsen. '' heb jij nog iets overgehouden?'' vroeg ik aan Daan. '' Volgensmij een gebroken arm, maar ik weet het niet zeker. Ik ga morgen naar de dokter.'' zei hij zielig. '' Oh oke'' We fietsten weer rustig verder. Ik was eigelijk wel benieuwd waarom hij me leuk vond. Want ja, ik ben niet zo knap, en ik ben best heel anders dan de rest van de klas. Ik besloot het om te vragen. '' Je bent een lief en leuk meisje, en ook ontzettend knap!'' zei hij glimlachend. '' Awh jij ook!'' We lachten naar elkaar. '' En je bent 1 van de eerste meisjes die niet om me gaan gillen als ze me zien en om een foto en handtekening gaan vragen. Jij vind Daan leuk, en niet DE Daan Zwierink!'' Hij legde de nadruk heel erg op 'de' en lachte. Maar ik snapte het niet. ''Handtekening? Foto? Is hij beroemd? Is hij een zanger?''Weer spoken er teveel vragen in m'n hoofd. '' Ben je beroemd dan?'' vroeg ik verward