Fear O19

Terwijl de anderen partijen aan het maken zijn, denk ik nog steeds aan de woorden die hij tegen me gezegd heeft. Zou het echt werken? Wat nou als ik het probeer? Het kan volgens mij geen kwaad. Ja, ik wil het proberen. En ik ga het ook doen. Op de één of andere manier word ik uit mijn gedachten gehaald.
Meteen kijk ik de mensen om me heen één voor één aan, om te kijken tegen wie ik moet spelen. Meteen richt ik mijn blik op Jack, en nog drie anderen.
Hmm. Hier heb ik al die tijd op gehoopt. Dat ik vanavond tegen hem mag spelen. Eindelijk. Ik vang nog net zijn blik, een blik die ik nog niet eerder bij hem gezien heb. Als ik dichterbij kom, zie ik het beter. Zijn ogen glinsteren. Zijn ogen glinsteren, net als een ster die aan de hemel schijnt. Zo fel, en zo mooi..
Nog nooit heb ik dit bij hem gezien. In al die jaren dat ik hier nu op deze vereniging zit, en nog nooit heb ik dit meegemaakt. Hoe mooi ze eigenlijk zijn.
Het valt niet te beschrijven. Ik haal het uit mijn gedachten, als ik merk dat ik blijf staren. "Doe je nog mee?" vraagt Jack, en ik knik even gauw.
"Natuurlijk doe ik nog mee, wat denk jij dan. Ik wil nog steeds een revanche van jou." En nu ga je je concentreren, en aan niks anders meer denken.
De sterren staan aan de hemel. Het is niet echt koud buiten, want het is veertien graden. En de wolkeloze lucht is strakblauw. De meeste tijd dat ik niet aan het opletten was, kijk ik rustig naar de mooie gelaatstrekken van de lucht. De lucht die net zo mooi is, als.. Als de sterren. Als de sterren die fonkelen, elke avond weer opnieuw. Ook al zie ik ze niet zo vaak, toch weet ik dat ze dat doen. Hoofdschuddend kijk ik toe hoe Jack weer een bal aan het gooien is.
"Uitslover," zeg ik, misschien net iets te hard. Eventjes lijkt hij het niet door te hebben, maar hij kijkt toch mijn kant op. Hij knikt.
"Nou, laat jij eens wat zien dan," grijnst hij. Daagt hij me nu uit? Hij kan het krijgen, hoor. Echt waar. Ik besluit om er niet op in te gaan, want dat zou me toch alleen maar afleiden. De concentratie is nu belangrijk. Niemand mag me nu nog plagen, of wat dan ook. Net alsof ik zelf niet weet dat ik me niet moet laten afleiden, ook niet door hem. Maar wat als het je niet lukt? Wat als je de hele tijd afgeleid blijft? Tja, dan kan je er maar beter aan toegeven. Dat lijkt me de beste oplossing. Ik vind het nogal een groot verschil. Ik ben me net aan het bedenken of ik mijn zelfvertrouwen moet gaan gebruiken, als een paar stemmen opeens door mijn gedachten heen praten. Ik bedenk me geen tweede keer. Ik loop naar de cirkel. Het zelfvertrouwen aan weerszijden komt zo dichtbij, dat maar een paar mensen zichtbaar zijn voor mij. Ik gooi een bal, die gevaarlijk dicht bij het kleine balletje komt. En daar stopt hij. Naast me hoor ik allemaal geklap. "Mwah, het had beter gekund," lacht hij, en dan weet ik al genoeg. "Oh, jij. Wacht maar." Ik grijns, en ik stap naar voren terwijl ik mijn twee overige boules in mijn handen vast houd. Mijn plotselinge zelfvertrouwen verrast me. Ik heb niet gedacht dat het precies vandaag zo veel zou zijn. En uitgerekend hier, bij jeu de boules. Waar Jack ook is.Waar iedereen is, die ik mag. Heel erg mag. Ik voel dat de spanning zich steeds meer opbouwt. Hij is aan de beurt.
De korte stilte maakt plaats voor de gure wind, die mijn haren naar achteren laat wapperen. Aarzelend strekt hij zijn arm, te bedenken wat hij nu moet doen.
Werkelijk waar, ik ben benieuwd wat hij nu van plan is. Zijn laatste reddingsmiddel. Ook al is het maar een spel. Hij wil altijd winnen. Dat heb ik gemerkt.
Al die jaren al. Ik neem aan dat hij dat altijd al wilde. En toen, op een paar windvlagen na, valt er weer een stilte. Deze keer iets langer. Ik weet niet wat ik nu moet verwachten, maar in elk geval niet dat hij dit zou doen. Met zijn laatste boule in zijn hand. Hij gooit hem, en.. Hij mist. Sinds weken heeft hij weer iets gemist. Hij heeft de mijne gespaard. "Dankjewel hoor," glimlach ik naar hem. En dat is wat ik nu noem, vriendschap. Vriendschap die niet snel te breken is.