002.

Na nog een paar uur met Vanessa op bed doorgebracht te hebben besloot ik dat het wel tijd begon te worden. Ik had me al volledig klaargemaakt dus ik kon nu meteen vertrekken. Aan Vanessa had ik beloofd dat ik snel weer terug zou zijn aangezien het waarschijnlijk helemaal niets belangrijks was. Natuurlijk kon ik het weer eens niet laten om nog een kwartier lang te blijven hangen. Ze leidde me zelfs af wanneer dat eigenlijk helemaal niet de bedoeling was. "Ik moet nu echt gaan," zei ik zacht lachend en drukte vervolgens nog een lange kus op haar ontzettend zachte lippen. Met tegenzin kwam ik overeind en liep ik de kamer weer uit, waarna ik de trap af rende. Nadat ik mijn zakken gecheckt had om zeker te weten dat ik alles bij me had liep ik de deur uit. Mijn blik gleed over de vele auto's die op mijn oprit geparkeerd stonden. De meeste stonden er maar voor de sier aangezien ik eigenlijk alleen maar in de zwarte Ferrari reed.
Niet veel later parkeerde ik mijn auto op Leroy's oprit en zodra ik uitgestapt was liep ik meteen door naar zijn voordeur. Een paar seconden nadat ik aangebeld had werd de deur al geopend. Gelukkig liet hij me nooit lang wachten. We begroetten elkaar met een mannelijke handdruk en voordat ik het wist stond ik al binnen. Vrijwel meteen volgde ik hem de hal door, naar de woonkamer toe. "Ga zitten," waren de eerste twee woorden die ik vandaag uit zijn mond hoorde ontsnappen, dus nam ik plaats op de bank. Waarschijnlijk viel de nieuwsgierige uitdrukking op mijn gezicht hem wel op, maar hij mocht weten dat ik benieuwd was wat hij me zo dringend te vertellen had. "Ik zou oppassen als ik jou was." Ik voelde dat de nieuwsgierige uitdrukking in een vragende blik veranderde. "Je moet je omgeving bijhouden. Let op de belangrijke dingen in je leven." Ik voelde mijn blik steeds vragender worden. Wat lulde hij nu weer? Hij wist naast de klusjes die hij voor me klaarde en de dingen die ik voor hem deed helemaal niets van mijn leven af, dus tot nu toe vond ik zijn uitspraak nergens op slaan. Waarvoor zou ik moeten oppassen? Ik hoefde voor helemaal niets op te passen. Alle dingen die ik deed gingen me makkelijk af, dus ik kon me niet voorstellen dat er nu iemand naar me toe zou komen en me iets zou flikken dat ik niet tegen zou kunnen gaan. Ik had al tientallen mensen vermoord die dingen bij me hadden geprobeerd, ik had op tientallen mensen wraak genomen. Niemand kon me wat maken. Dat was één ding dat zeker was. "Lul niet. Ik ben hier niet gekomen voor deze onzin." Na mijn uitspraak schudde hij meteen wild zijn hoofd. "Ik meen het, Justin," ging hij verder. "Dit is echt niet zomaar iets. Houd je omgeving goed in de gaten. Er gaat binnenkort iets gebeuren dat je niet aan ziet komen." Ik vroeg me af waar hij al deze informatie vandaan haalde. Had iemand hem iets verteld? En waarom vertelde hij me niet gewoon meteen duidelijk wat er volgens hem aan de hand zou moeten zijn? "Vertel me gewoon wat er aan de hand is en doe niet zo moeilijk." Opnieuw schudde hij zijn hoofd, waardoor er een diepe zucht tussen mijn lippen door gleed. Ik was hier nu totaal niet voor in de stemming. Ik wist wel dat het niets belangrijks zou zijn. "Ik heb hier geen tijd voor. Je belt maar als je nog iets belangrijks te vertellen hebt." Voordat hij nog een woord tegen me kon zeggen liep ik de deur alweer uit. Ik had geen zin om mijn tijd hier aan te verspillen. Die tijd bracht ik veel liever met Vanessa door. Anders zat ze toch maar in haar eentje thuis.